Ο καθρέφτης

Κοιτάω με προσήλωση τη μορφή που σχηματίζει η αντανάκλαση μου στο επαργυρωμένο μέταλλο.
Μια αυταπάτη το είδωλο μου. Μια φτηνή απομίμηση του «φαίνεσθαι» η εμφάνιση μου. Δεν είμαι εγώ η μελαγχολική φιγούρα στον καθρέφτη. Δεν είναι δικά μου τα ισχνά μάγουλα, το χλωμό πρόσωπο
και το κουρασμένο σώμα. Δε με αναγνωρίζω.

Ποια είναι η άγνωστη που με κοιτάει κατάματα; Τι ζητάει να μάθει για μένα; Απαιτεί απαντήσεις σ’ ερωτήσεις που ποτέ δεν τέθηκαν. Με εκλιπαρεί να τη γνωρίσω, να την αναγνωρίσω! Φωνάζει πως είναι ίδια με μένα,
πως δεν είναι άλλη απ’ τον εαυτό μου. Άραγε, να είμαι εγώ αυτή η ξένη; Ή το μυαλό μου σκαρώνει ύπουλα παιχνίδια προσπαθώντας να με βυθίσει στην άβυσσο της τρέλας;

Δικά μου είναι αυτά τα θλιμμένα καστανά μάτια που με διαπερνούν λες και κοιτούν στη ψυχή μου, λες και γνωρίζουν όλα τα μυστικά μου; Μια γνώριμη άγνωστη η κοπέλα στον καθρέφτη, μια οικεία ξένη η μορφή μου.
Κι όμως ωρύεται πως την αδίκησα, πως της φίμωσα το στόμα και της στέρησα τις λέξεις όταν έπρεπε να υπερασπιστεί το «είναι» της. Με κατηγορεί πως την εγκλώβισα σε ένα γυάλινο τετράγωνο κουτί στερώντας της την ίδια τη ζωή της. Δεν μπορεί να είμαι εγώ αυτή η τρελαμένη ξένη… Ψέματα λέει. Πλανάται πλάνην οικτρά αν νομίζει πως θα της επιτρέψω να μου φέρεται έτσι!

Σηκώνω οργισμένη τη γροθιά μου απειλώντας την. Σαν μαριονέτα σηκώνει κι εκείνη τη δική της. Ποτάμια τρέχουν απ’ τα μάτια της, σφιγμένα τα χαρακτηριστικά της. Οργή και πόνος διαγράφονται στην επιδερμίδα της. Διακρίνω και κάτι ακόμα… Ίσως μια ελπίδα. Μια ελπίδα να συνειδητοποιήσω πως στράφηκα ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό. Μια ελπίδα να σωθώ, πριν να είναι πολύ αργά.

Ψελλίζει με δάκρυα στα μάτια και σπασμένη φωνή: «Είμαστε ένα εμείς οι δύο, δεν μπορείς να με καταστρέψεις. Είμαι εσύ, κατάλαβέ το επιτέλους!» Όχι, όχι, όχι. Δεν είμαι εγώ το είδωλο που αντικρίζω.

Κλείνω τα μάτια, να ξεχάσω τα υγρά δικά της. Δεν αναπνέω να μην ακούω την ανάσα της. Σφίγγω τη γροθιά μου και… Κρακ. Χίλια κομμάτια ο καθρέφτης. Χίλια δικά μου θραύσματα. Μια ματωμένη παλάμη και χίλια ζευγάρια μάτια να φωνάζουν: «Γιατί;»

Φιλίνα Ιγνατιάδου