Η κλέφτρα
Είχα καταφέρει να εισβάλω στο κείμενο της Εύας μια ώρα που η αναγνωσιμότητά του θα είχε λογικά καταλαγιάσει. Με προσεκτικές κινήσεις και στις μύτες των ποδιών μου περπατούσα ανάμεσα στις παραγράφους της. Σταμάτησα μπροστά από τις προτάσεις της. Τις επεξεργάστηκα μία προς μία. Επέλεξα τις λέξεις που θα έκλεβα. Έκανα παράλληλα χώρο στο σακί που θα τις έχωνα. Ήταν από καλό και ανθεκτικό υλικό και έτσι δεν υπήρχε πιθανότητα να χάσουν την ορθογραφία ή κάποια οξεία τους.
Άπλωσα το χέρι μου και τις γράπωσα. Και τότε συνέβη αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί. Πέρασε ξυστά από δίπλα μου η αστυνομία των λέξεων. Έτρεξα να κρυφτώ πίσω από μια τελεία αλλά με πρόδωσε το σακί.
Δύο αστυνομικοί ραμμένοι με τις πιο σινιέ και ευφάνταστες στολές κατέβηκαν από το περιπολικό.
Σήκωσα τα χέρια μου και παραδόθηκα, ήταν μάταιο να προσπαθήσω να το σκάσω.
Δέχτηκα τον σωματικό έλεγχο και αφού δε βρήκαν τίποτα επάνω μου, έπιασαν από το λαιμό το σακί. Έντρομη και με ολόκληρο το σώμα μου να τρέμει λες και έμεινα ώρες κάτω από τη βροχή, είδα να ξεκοιλιάζουν μπρος τα έντρομα και γεμάτα δάκρυα μάτια μου, το σακί μου.
Πέταγαν τις κλεμμένες λέξεις μου πάνω στον πάτο της κρύας και λευκής σελίδας και αυτές έκαναν έναν ενοχλητικό ήχο καθώς έσκαγαν πάνω της. Μετά άκουσα τα αστυνομικά όργανα να σκάνε στα γέλια. Το κεφάλι τους έγερνε προς τα πίσω, ερχόταν ξανά στη σωστή του θέση και μετά πάλι από την αρχή. Είχαν σταυρώσει τα χέρια πάνω από τις επίπεδες κοιλιές τους ενώ τα πόδια τους είχαν στήσει ένα παράξενο μεθυσμένο χορό. Όταν κατάφεραν τελικά να σταματήσουν το γέλιο τους, έβαλαν πίσω τα κλοπιμαία μου στο σακί και τους άκουσα να μου λένε με δυνατή φωνή πως λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, λείπεις, φλιτζάνι και καφές δεν ανήκαν ποτέ αποκλειστικά στην Εύα, αλλά στην Ελληνική γλώσσα και πως δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία.
Ντροπιάστηκα, δεν το κρύβω, μα από την άλλη δεν μπορούσα να κρύψω την ευγνωμοσύνη που ένιωθα προς την Ελληνική γλώσσα και τις λέξεις της! Μπορούσα να κοιμηθώ επίσης ήρεμα το βράδυ, αφού δεν πάτησα τις αρχές μου. Καμία κλοπή δεν διαπράχθηκε. Η αστυνομία των λέξεων είπε και ελάλησε, καλά να είναι!
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
