Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Α

“Πώς μπορείς και ξυπνάς, Δημήτρη;”

… Ανέκαθεν με στοίχειωνε το γεγονός ότι οι άνθρωποι φέρονται ηλίθια ή είναι ηλίθιοι. Δεν είμαι σίγουρος ποιο φαινόμενο υπερισχύει.

Ακόμα περισσότερο το να φέρονται στα συναισθήματα και στους ανθρώπους τους έτσι. Κάθε φορά που προσπαθούσα να ερμηνεύσω τα κίνητρα πίσω από κάτι έπεφτα πρώτα σ’ αυτό το γεγονός. Ίσως αργότερα να άλλαζε και να έβλεπα κάποιον που έκανε κάτι λογικά, αλλά σίγουρα αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο είναι ότι όλοι οι υπήρξαμε αρκετές φορές στη ζωή μας ηλίθιοι. Κάποιοι από τύχη και κάποιοι από χόμπι ή συνήθεια, αλλά όλοι υπήρξαμε.

Αυτές οι λάθος από ηλιθιότητα επιλογές μας χαράζουν καθημερινά γεμίζοντας τη ζωή μας με τεράστιες δόσεις ρουτίνας, γιατί απλά υπήρξαμε βλάκες για μερικά λεπτά την τελείως λάθος στιγμή. Κάπου διάβασα το εξής: “Διότι οι άνθρωποι δε συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε”. Αργότερα είδα πως ήταν από μια ελληνική ταινία. Ίσως τελικά όλοι αυτό το ζυγό να κουβαλάμε… ποιος ξέρει; Σ’αυτά δε χωράνε στατιστικές και αριθμοί, εν μέρει γιατί στις μέρες μας όλοι βαφτίζουν με άλλα ονόματα τα πάντα. Μιας μορφής μάρκετινγκ στην ανθρώπινη ψυχή που έχει κατακλύσει το γλυκύτερο είναι μας, γιατί το να είσαι ερωτευμένος δεν είναι πλέον cool. Σήμερα πλέον και το να αγαπάς είναι αδυναμία…

-Και πώς γίνεται αυτό, Δημήτρη; Πώς μπορείς και ξυπνάς ξέροντας πως η γυναίκα της ζωής σου ξυπνάει δίπλα σε κάποιον άλλον; Πώς πιστεύεις ακόμα στον έρωτα και ελπίζεις; Τι σε κρατάει και δε σε παρασύρει το αντίθετο ρεύμα της εποχής;
-Θυμάμαι που με το ρώτησες ξανά, αλλά δεν ξέρω… ξυπνάω και σκέφτομαι πως ενάντια στη λογική και τις πιθανότητες ήταν να συμβεί, οπότε παρ’ ότι παράλογο και απίθανο… ίσως κάποια μέρα συμβεί..

Νόμιζα πως ήμουν αρκετά πεσιμιστής για να πιστέψω σε κάτι τέτοιο τώρα. Δεν ξέρω… και οι σκέψεις μου χορεύουν και μπερδεύονται, μα εγώ μένω πάλι εδώ, μόνος και απόψε παρέα με το αλκοόλ μου και τη σιωπή. Είμαι ακόμα εδώ. Έχω βάλει μουσική να παίζει όπως συνήθως, αλλά στο μυαλό μου επικρατεί σιωπή και είμαστε μόνο εμείς στην άκρη του γκρεμού ψηλά σ’ αυτό το βουνό. Να κοιτάζουμε την απέραντη θέα που απλώνεται τόσο ελεύθερα μπροστά στο τοπίο και τόσο μαζί στον έρωτά μας. Κανείς δεν ξέρει γι’ αυτά. Οι αναμνήσεις παντρεύτηκαν τις προσδοκίες μας και τα όνειρα για το μέλλον. Δεν κράτησε εκτός μόνο στην προσομοίωση συναισθημάτων και λαθών που εσύ κι εγώ ονομάσαμε ζωή, αλλά έμειναν και ξαναγυρνάνε στο νου μου.

Κανείς δεν ξέρει γι αυτά. Καμία φορά νομίζω πως ήταν άλλο ένα επεισόδιο στην τηλεοπτική σειρά που ξετυλίγει τη ζωή μας σε κομμάτια. Ίσως επεισόδιο ανατροπή και ένα απ’ τα καλύτερα αλλά μόνο αυτό. Γιατί μόνο αυτό όμως; Δεν είχε το κάτι παραπάνω ο έρωτάς μας; Σε θυμάμαι να με βεβαιώνεις γι’ αυτό… να επαληθεύεις αυτά που κατοικούσαν βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Γιατί σε χάζευα διαφορετικά απ’ τις υπόλοιπες γυναίκες, το έλεγες και μόνη σου πως μόνο εσένα κοιτούσα έτσι. Γιατί όλοι έβλεπαν αυτό το ξεχωριστό, αλλά σε εμάς ήταν κάτι απλό; Ξέρω πως δεν ήταν η ρουτίνα -μεγάλος δολοφόνος του έρωτα πανάθεμά την- μα είμαι σίγουρος πως το ψηλότερο αυτό κύμα το περάσαμε από πάνω με τη μεγάλη σανίδα του surf που είχαμε φτιάξει τα δυο μας. Τη σανίδα αυτή που φτιάχτηκε το δευτερόλεπτο που μου μίλησες και γκρέμισες τα πάντα μέσα μου, αφήνοντάς μου αυτό το ιδιαίτερο χαμόγελο που είχα μόνο για εσένα και όλα άλλαξαν. Μα εγώ είμαι ακόμα εδώ. Θέλω να σου πω τόσα πολλά… τόσα μα τόσα πολλά, μα δε θέλω να εμποδίσω την ζωή σου να ξετυλιχτεί. Ίσως ήταν η μοίρα μας, ίσως αυτό το απαίσιο που μισούσα αλλά εσύ δεν έπαυες να λες: “κάθε εμπόδιο σε καλό”.

Η μαμά μου μ’ έλεγε ανέκαθεν ότι ήθελε να με βγάλει Αλέξανδρο. Μέσα μου, έλεγε, ήξερα ότι ο χαρακτήρας μου ήταν έτσι, να κόβω αντί να κάθεσαι να λύνω. Γι’ αυτό δε δέχομαι αυτό το “κάθε εμπόδιο”, γιατί δεν έρχεται για καλό, όταν εμείς το δημιουργούμε από τις ηλίθιες επιλογές μας. Δεν είναι μοίρα, έρωτά μου, όταν με καύσιμο την ανασφάλεια γκρεμίζουμε την ευτυχία μας που πληρωθήκαμε τοις μετρητοίς. Τα πράγματα ήταν πάντα απλά και πάντα μένει μια καλή επιλογή. Άρα, γιατί πριγκιπέσα μου, δεν επιλέγουμε και πολλές φορές μένουμε στο αδιέξοδο; Είναι άραγε πιο εύκολη η φυγή; Το ξεκίνημα στη νέα αρχή; Γιατί νιώθω πως ταυτόχρονα βοηθάει και τον εγωισμό μας; Γιατί απλά δεν κάνουμε τίποτα. Φεύγουμε. Απλά φεύγουμε. Μα η ζωή, πριγκιπέσα μου, τα φέρνει αλλιώς. Φροντίζει να πληρώσουμε για τα εγκλήματα κατά των συναισθημάτων μας. Πάντα έτσι κι αλλιώς γι’ αυτά τρέχουμε. Αυτά πληρώνουμε καθημερινά. “Δουλεύουμε” κερδίζοντας ψυχική αντοχή και καταθέτουμε εξαργυρώνοντας την ψυχή μας έναντι των λανθασμένων επιλογών μας. Αυτά, τα παράγωγα των αδυναμιών μας. Μα υπήρξες επιλογή μου. Έμοιαζες όμως τόσο με αδυναμία μου.

Πού οδήγησε αυτή η μαγική περίοδος άραγε; Αυτό το φανταστικό διάστημα στη ζωή μου που ξεχωρίζω χωρίς δεύτερη σκέψη; Αν ήταν τραγούδι η ζωή, τώρα σίγουρα τελείωσε το ρεφρέν. Ήταν τόσο ωραίο. Μα εγώ είμαι ακόμα εδώ. Και τι να το κάνω που γνωρίζω άλλες; Αφού εσύ ήσουν όμορφη χωρίς καν να μετρήσω το σώμα σου. Ήσουν απλά εσύ. Τόσο απλή, τόσο φανταστική! Χωρίς περιττά, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς τίποτα άλλο που ποτέ μου δεν συμπάθησα.

Μα εγώ είμαι ακόμα εδώ… και όλα γυρνάνε στο ατελείωτο loop που με κυριεύει. Πρέπει να σταματήσω να πίνω τόσο πολύ. Πρέπει να σταματήσω και να γράφω. Ποτέ μου δεν ήμουν συγγραφέας κι ούτε θα γίνω. Εξάλλου, όσες σελίδες κι αν γράψω είναι αδύνατον να καταλάβουν και να μάθουν τι πραγματικά ήσουν για μένα. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο δυνατό…

Δημήτρης