Με λόγια απλά

Κάθομαι και σκέφτομαι, πόσο με ταλαιπώρησα.

Πόσο! Πόσο! Πόσο!

Να ευχαριστώ μια ζωή τους άλλους και να μου αφήνω συνεχώς τα απομεινάρια.

Και πάλι, μήπως αυτό εκτιμήθηκε, όταν έπρεπε κι όταν άνθιζα;

Μήπως ακούστηκαν τα “θέλω” μου, τότε που ακόμα είχα δυνάμεις κι αντοχές για να τα περιμένω να πραγματοποιούνται;

Όχι. Ξεκάθαρα, όχι.

Φαρμάκωνα τα μέσα μου, για να μη χαλάσω τις επιθυμίες των άλλων.

Κι έγιναν τα δικά μου όνειρα στάχτες, που παραμένουν ακόμα ζεστές μέσα στ’ αποκαΐδια, κι εκεί θα παραμείνουν, με ένα αιώνιο παράπονο. 

Δε βαριέσαι…

Έπρεπε, βλέπεις, να φτάσω στα 50 και κάτι ψιλά, για να απελευθερωθώ, να απομακρυνθώ από τοξικότητες που μου στράγγισαν ό,τι περιθώρια είχα.

Να μπορώ να λέω και να διεκδικώ αυτά που έχω ανάγκη, για να νιώθω ότι ζω καλά, γαλήνια και αξιοπρεπώς.

Να κάνω αυτό που νιώθω, να φέρομαι όπως θέλω, να αποδέχομαι πράγματα στη ζωή μου – και το πιο δύσκολο – να μη με νοιάζει, κιόλας!

Να μη με νοιάζει αν πάχυνα ή όχι, πόσο πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου  ή όχι, να πάψω να ανησυχώ υπέρμετρα! 

Πλέον, να νιώθω εγώ καλά με αυτόν.

Δεν υπάρχει κάποιο “μυστικό” σε όλα αυτά. Δεν υπάρχει κάποιος ειδικός – αν κι έχω καταφύγει κάποιες φορές – που να με βοήθησε.  Μόνο εγώ τον βοήθησα, αυτόν τον καημένο και ταλαιπωρημένο.

Ηρεμία και αποδοχή του εαυτού μου.

Κι αγάπη, πολλή αγάπη για ό,τι είμαι.

Εύη Μαυρογιάννη