Μάθε να φεύγεις περήφανα
Το μαύρο πέπλο της νύχτας που μοιάζει σαν τον πιο πιστό σου φίλο.
Τους φίλους που ξαφνικά έγιναν άγνωστοι για εσένα.
Την αγάπη που λίγο πρίν θα ορκιζόσουνα ότι ήταν όλη σου η ζωή.
Άρχισε να συνηθίζεις γιατί οι άνθρωποι έτσι είναι καρδιά μου.
Για αυτό άρχιζε να συνηθίζεις.
Μάθε οτι απαγορεύεται να κάνεις όνειρα με εκείνους που δεν ονειρεύονται.
Δεν επιτρέπεται να περιμένεις να σε αγαπήσει κάποιος, που δεν έχει νιώσει πόσο υπέροχο είναι να αγαπιέται.
Είναι ανεπίτρεπτο να μένεις με εκείνους, που δεν έμαθαν να κρατάνε τον λόγο τους μαζί με το ανάστημα τους.
Σιγά σιγά μάθε να συνηθίζεις.
Να βλέπεις τον δρόμο μέσα από το παράθυρο σου ..
Πριν σου ανοίξουν την πόρτα να έχεις φτάσει στην εξώπορτα..
Μάθε να φεύγεις όσο είσαι ακόμα όρθιος και περήφανος.
Να σε θυμούνται έτσι.
Κανένας δεν θα σε θυμάται εάν σε αφήσει ξαπλωμένο και ηττημένο.
Οι άνθρωποι θυμόμαστε εκείνους που μας πόνεσαν, αλλά ξεχνάμε εύκολα όσους πόνεσαν για εμάς.
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
