H Επέτειος του ΟΧΙ. Μνήμη και προεκτάσεις
Χαίρετε κυρίες και κύριοι. Σήμερα τιμούμε μια από τις σημαντικότερες σελίδες του Έθνους. Την απόφαση να αντισταθεί η χώρα στον Ιταλικό φασιστικό επεκτατισμό και να υπερασπιστεί ο λαός σε ξηρά, θάλασσα και αέρα το δικαίωμα του στην ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα. Μην φοβάστε. Δεν θα διαβάσετε πανηγυρικούς λόγους εδώ. Θα γίνει μια απλή ιστορική παράθεση των σημαντικότερων γεγονότων και των αριθμών των αντιμαχόμενων μερών για να εμπεδωθεί το μέγεθος του κατορθώματος. Έπειτα θα έρθουμε στο σήμερα και να δούμε αν και πόσο μπορούμε να βρούμε ιστορικές αναλογίες και ποια μπορεί να είναι τα ιστορικά διδάγματα αυτού του γεγονότος.
3:00 πμ στην οικία του Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά καταφθάνει ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι και επιδίδει το τελεσίγραφο με τους ιταμούς ιταλικούς όρους. Ο Μεταξάς ήρεμα αρνείται τους όρους με τη περίφημη φράση “Alors, c’est la querre”. “Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος” είναι η ακριβής μετάφραση. Σε απλά Ελληνικά εδώ είμαστε εμείς και αν μπορείς κέρδισε μας. Το Μολών Λαβέ έδωσε τη θέση του στο ΟΧΙ. Στην άρνηση του ξεροκέφαλου Έλληνα να παραδώσει αμαχητί την ανεξαρτησία του και τη γη των προγόνων του.
Το ΟΧΙ δεν βασίστηκε στην αριθμητική, στρατιωτική και τεχνολογική υπεροχή. Κάθε άλλο. Δείτε τους αριθμούς και αντιληφθείτε τη διαφορά. 35.000 άνδρες με 180 πυροβόλα έναντι 96.800 με 100 ελαφρά άρματα μάχης και 536 πυροβόλα. 143 αεροσκάφη έναντι 400. 30 κύρια σκάφη με συνολικό εκτόπισμα 23000 τόνων έναντι 318 κυρίων σκαφών με συνολικό εκτόπισμα 658.398 τόνων. Ζαλάδα σκέτη. 1 προς 3 σε ξηρά και αέρα και 1 προς 10 σε θάλασσα. Όμως κερδίσαμε. Νοέμβρη-Δεκέμβρη μετά την απόκρουση της ιταλικής επίθεσης ο Ελληνικός Στρατός καταλαμβάνει Πόγραδετς, Πρεμέτη, Αγίους Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Χειμάρρα. Τον Γενάρη καταλαμβάνει την Κλεισούρα. Μάρτιο του 41 αποκρούει την τεράστια Εαρινή Επίθεση των Ιταλών αναγκάζοντας τον Μουσολίνι να παραδεχτεί την ήττα του και τον Χίτλερ να στείλει τους επίλεκτους του.
Αυτά είναι εν συντομία τα γεγονότα και οι αριθμοί της Ελληνικής εποποιίας. Το εύκολο είναι να βγάλεις δεκάρικους λόγους για το μεγαλείο της φυλής και την υποχρέωση τη δικιά μας. Τους σιχαίνομαι τους δεκάρικους. Έχουμε λαμπρές και μαύρες σελίδες. Ακόμα και σε αυτή τη σελίδα θα βρεις προδότες πεμπτοφαλαγγίτες που υπέσκαπταν το μέτωπο. Γιατί επικρατήσαμε λοιπόν; Η απάντηση είναι τόσο απλή για μένα μα είναι αυτή απλότητα που της προσδίδει την εξαιρετική δυσκολία.
Μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα για σένα αλλά εσύ για την πατρίδα. Εν ολίγοις, θα χρειαστεί σπάνια, μπορεί ποτέ αλλά αν φτάσει εκείνη η ώρα μην καταδεχτείς να θυσιάσεις την ελευθερία σου, το δικαίωμά σου να ορίζεις εσύ τη ζωή και την χώρα σου. Μπορείς να την κάνεις σπουδαία, μπορείς να τα σκατώσεις. Εσύ όμως θα ορίσεις ως Έθνος τη μοίρα σου. Επίσης, μην καταδεχτείς να παραδώσεις μισό μέτρο γης λιγότερο στα παιδιά σου. Για κάθε πέτρα, κάθε πουρνάρι, κάθε σπιθαμή γης να κάνεις τον άλλον να ματώσει. Έστω και αν χρειαστεί να ματώσεις εσύ.
Είναι απλό στα αλήθεια μα τόσο δύσκολο. Σαν την επιγραφή του Σιμωνίδη του Κείου. «Ὦ ξεῖν’, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι». Εκείνη η γενιά που κακόπαθε στα βουνά της Αλβανίας έμεινε πιστή στις προσταγές ενός Έθνους. Χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα, χωρίς μελλοντικά κέρδη. Ψέμματα. Με ένα κέρδος. Πέρασε στην ιστορία και κέρδισε την αθανασία.
Υγ: Ο παππούς μου ο Λουκάς πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας. Αν και δεινός αφηγητής και γνώστης της ιστορίας δεν μου μίλησε ποτέ για τον πόλεμο. Μικρός δεν καταλάβαινα το γιατί. Γράφοντας αυτό το άρθρο αντιλαμβάνομαι ότι έκανε το χρέος του και συνέχισε ζωή του χωρίς φανφάρες. Μου το έκανε το μάθημα με τη σιωπή του. Στη μνήμη του λοιπόν και στη μνήμη των συμπολεμιστών του αυτό το άρθρο.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
