Χειμώνιασε γρήγορα φέτος
Χειμώνιασε γρήγορα φέτος μα ούτε το κατάλαβα.
Δεν με ενοχλούσε το κρύο κι ας είμαι από εκείνες που ζουν μόνο όταν ο ήλιος σε ανατριχιάζει καθώς σου καίει το δέρμα.
Ούτε κατάλαβα πότε βρεθήκαμε στη μέση του χειμώνα.
Με ταρακούνησε χθες η στολισμένη πόλη.
Δεκέμβρης ο μήνας των γιορτών. Λατρεύω τα Χριστούγεννα και τα περιμένω με ανυπομονησία να γεμίσουν πολύχρωμα την ζωή μου.
Τα άπειρα λαμπιόνια στους δρόμους έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει σε τρελούς ρυθμούς με την ίδια λαχτάρα ενός παιδιού.
Χάζευα τις βιτρίνες και μπροστά μου ξεπετάγονταν μέσα από την φαντασία μου καλικαντζαράκια.
Έβλεπα τους Άγιους Βασίληδες που ήταν διάσπαρτοι στους δρόμους ξετρελαίνοντας τα παιδιά και αισθανόμουν την λαχτάρα τους, γινόμουν ένα μαζί τους.
Τα χαμόγελα τους, τα ματάκια τους που λάμπανε με έκαναν να χαμογελάω βλέποντας στα προσωπάκια τους την προσμονή να τα πάρει στην αγκαλιά του για να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί του για ενθύμιο.
Μια φωτογραφία που θα στόλιζε μια γωνιά του σπιτιού τους που το παιδί θα την έβλεπε κάθε μέρα και θα μιλούσε με καμάρι σε όλους που είχε καταφέρει να βρεθεί στην ζεστή και φιλόξενη αγκαλιά του Άγιου Βασίλη.
Περπάτησα λίγο πιο κάτω και βγήκα από την αγορά θέλοντας να εξερευνήσω τα πάντα. Φτάνοντας στην άκρη της εκεί όπου οι ρυθμοί της πόλης δεν έχουν καμία σχέση με όλα αυτά που έβλεπα πριν λίγα λεπτά που είχαν καταφέρει να με κάνουν να αισθανθώ κι εγώ παιδί τα έχασα.
Εκεί αμέσως ξέχασα ότι σε λίγες μέρες πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και ένοιωσα στο κορμί μου την παγωνιά του χειμώνα που κατάλαβα ότι εκείνη μόλις την στιγμή είχε κάνει την άφιξή του.
Σε μια γωνιά στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα ρακένδυτο πλασματάκι έψαχνε τρόπο να βρει για να ζεσταθεί.
Κρατούσε στα χεράκια του ένα κουλούρι που μάλλον ή κάπου το είχε βρει πεταμένο ή κάποιος του το είχε δώσει και προσπαθούσε τραβώντας το γερά να το κόψει με τα δοντάκια του να το φάει γιατί μάλλον από τον τρόπο που δυσκολευόταν να το κόψει κατάλαβα ότι ήταν ξερό σαν πέτρα.
Αισθάνθηκα ντροπή για την χαρά που είχα νοιώσει πριν λίγο ανάμεσα στον κόσμο, στα παιδιά και στους Άγιους Βασίληδες της πόλης που περιμένανε ανάμεσα στα ψώνια τους και τα δώρα για το καλό των ημερών την γέννηση του Θεανθρώπου και που τα μάτια τους μαζί με τα δικά μου έλαμπαν από χαρά.
Ναι ντροπή, κατέβασα τα μάτια χωρίς να ξέρω τι να κάνω.
Ντροπή ήταν το συναίσθημα που με είχε μουδιάσει ολόκληρη.
Ντροπή για όλους εμάς που βλέπουμε αλλά κλείνουμε τα μάτια μας γιατί δεν θέλουμε ούτε με την σκέψη να μας αγγίξει ο ανθρώπινος πόνος.
Ντροπή και οργή για τους προύχοντες της πόλης που δεν φροντίζουν να μην υπάρχουν παιδιά πεινασμένα που τρέφονται από τα σκουπίδια λες και είναι γάτες.
Ντροπή που θα πήγαινα στο σπίτι μου μέσα στην ζεστασιά μου ενώ αυτό και χιλιάδες άλλα πλάσματα θα ξεπαγιάζουν μέσα στο κρύο, όχι μόνο σήμερα που έτυχε να δω εγώ αυτό το παιδί, μα πάντα…
Όλοι χαιρόμαστε με τον ερχομό των πρώτων νιφάδων του χιονιού που μας εξασφαλίζει να παίξουμε χιονοπόλεμο και να χαρούμε σαν μικρά παιδιά.
Αυτά όλα όμως τα παιδιά δεν χαίρονται καθόλου.
Κλαίνε όταν βρέχει ακούγοντας τα μπουμπουνητά και βλέποντας τις αστραπές να σκίζουν τον ουρανό φοβούνται….
Το χιόνι το βλέπουν σαν τον χειρότερο εχθρό τους καθώς θα μαρμαρώσει τα χεράκια τους από το κρύο και το λεπτό μπουφανάκι που φορούν δεν θα είναι ικανό να τα ζεστάνει.
Δεν μπορούν να χαρούν και να παίξουν σαν τα δικά μας παιδιά, γιατί δεν ήταν τόσο τυχερά να έχουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους…
Σίγουρα όλοι περιμένουμε με λαχτάρα αυτές τις Άγιες μέρες. Μέρες αγάπης που ενώνεται η οικογένεια γύρω από το γιορτινό τραπέζι.
Από αυτό το τραπέζι που από το υστέρημά μας αν δίναμε όλοι ένα ψίχουλο θα έφτανε για να ταΐσουμε και να ντύσουμε όλες αυτές τις ψυχούλες που μας κοιτούν στα μάτια με ελπίδα και μας καίνε την καρδιά.
Τότε ναι σίγουρα ο χειμώνας δεν θα άγγιζε ποτέ την ψυχή μας και θα είχε πάντα καλοκαίρι…
Χαρούμενα Χριστούγγεννα!
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
