Γιατί αν όχι εμείς, τότε ποιος;
Ο τένοντας του δεξιού μου χεριού διαλυμένος εδώ και 2 χρόνια, τα πρώτα προβλήματα στη μέση να με ταλαιπωρούν από τα 27 μου, το επάγγελμα πάνω στο οποίο είχα χτίσει τα παιδικά μου όνειρα να το ασκώ σαν χόμπι και μόνο, και μια τεράστια αβεβαιότητα για το αύριο να διαγράφεται και πάλι μπροστά μου.
Γιατί ρε γαμώτο; Ήταν δυνατό να τελείωσε έτσι; Που πήγε εκείνη η σιγουριά που φώτιζε το βλέμμα μου έως χθες; Εκείνη η πηγαία δύναμη με την οποία κατάφερνα και πορευόμουν ανάμεσα σε λάθος επιλογές κι ευκαιρίες που δε μου δόθηκαν; Η ισορροπία αυτή με την οποία ακροβατούσα επάνω στην επαγγελματική ανασφάλεια και όλα αυτά τα απραγματοποίητα όνειρα; Που πήγε εκείνο το καθησυχαστικό χτύπημα στην πλάτη να μου πει πως όλα θα πάνε καλά;
Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω τι ακριβώς με εφοδίαζε με τόση ενέργεια και τόση ζωντάνια. Με τόση όρεξη για ζωή και δημιουργία. Δεν ήταν τελικά όλες αυτές οι παροδικές εργασίες που έκανα και θα συνεχίσω να κάνω για να κρατήσω το όνειρο ζωντανό. Αυτές πιο πολύ το σώμα μου καταπόνησαν, πιο πολλές ανάγκες μου γέννησαν, περισσότερα προβλήματα μου δημιούργησαν, παρά έλυσαν. Ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα μέσα από τον κόσμο της γραφής. Όλοι όσοι μου υποσχέθηκαν πως θα με περιμένουν να γυρίσω και τελικά το έκαναν. Όλοι όσοι προσπάθησαν να διασφαλίσουν το ότι θα επιστρέψω άμεσα, ανεξάρτητα από τους λόγους που με οδήγησαν στο να σταματήσω να γράφω και όλοι όσοι στηρίζουν σήμερα την προσπάθειά αυτή για κάτι καινούριο.
Αν κάτι έμαθα τα τελευταία 2 χρόνια, είναι ότι η αντιπροσωπευτική αξία του ανθρώπου είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Τόσο αυτοί από τους οποίους περιβάλλεται όσο κι εκείνοι που συνειδητά κρατά μακριά του. Όσο βολικές και αν είναι οι συγκυρίες, ή όσο στραβά και αν έρθουν τα πράγματα στην αρχή, ο καθένας στο τέλος παίρνει ό,τι του αναλογεί. Άνθρωποι οι οποίοι είναι καλοί καταλήγουν πάντα με καλούς ανθρώπους δίπλα τους, και άνθρωποι οι οποίοι σκέφτονται υλιστικά και λειτουργούν χειριστικά, τους ξερνάει τελικά το κύμα.
Σήμερα λοιπόν, μετά τα Άδυτα της ψυχής όπου και θα συνεχίσω να στεγάζω σκέψεις και ανησυχίες, σας παρουσιάζω κι ένα νέο site, το “Μεταξύ μας”. Το καινούριο αυτό εγχείρημα που αποτελείται από μια παρέα ανθρώπων που μέτρησαν κάθε τους λέξη και την τίμησαν μέχρι τέλους. Ανθρώπους που δεν συμβιβάστηκαν, δεν χαρίστηκαν και δεν έπαιξαν κανένα παιχνίδι για μια θέση στο τραπέζι των άλλων. Ανθρώπους για τους οποίους η πένα είναι τρόπος ζωής, ναός καθεδρικός και το μόνο αντίμετρο σε έναν κόσμο άδικο, κυνικό και απρόβλεπτα εξελισσόμενο.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
καλο ταξιδι η καινουργια σελιδα σου!!!!!!!!!!!!!!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!