Ο τροχός της ζωής και ο βράχος της καλοσύνης
Σε μεσαιωνικά χειρόγραφα και τοιχογραφίες συχνά συναντά κάποιος τον τρoχό της ζωής. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η απεικόνιση του. Χωρίς να σας κουράσω με λεπτομέρειες, αποτελείται από τρεις ομόκεντρους κύκλους. Στο κέντρο απεικονίζεται ο κόσμος με την μορφή βασιλιά στον θρόνο του. Στον δεύτερο κύκλο οι τέσσερις εποχές. Στον εξωτερικό κύκλο απεικονίζονται οι δώδεκα μήνες.
Η εξωτερική πλευρά του κύκλου είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Απεικονίζονται επτά ή τέσσερις μορφές, οι οποίες συμβολίζουν τα στάδια εξέλιξης του ανθρώπου, ο οποίος ξεκινά από παιδί, φτάνει στην κορυφή από ηλικιακή και κοινωνική-οικονομική άποψη και είναι ο βασιλιάς του κόσμου του για ν’ αρχίσει αμέσως μετά η πτώση του καθώς η κίνηση του τροχού συνεχίζεται. Τελικό στάδιο είναι η απέλπιδα προσπάθεια του γέροντα να κρατηθεί στον τροχό καθώς καταλήγει στο στόμα του θανάτου. Η μέρα και η νύχτα θέτουν τον τροχό σε κίνηση κρατώντας το σκοινί.
Πάντα έβρισκα ενδιαφέρουσα αυτή τη σχηματική απεικόνιση, καθώς είναι μια απλή αλλά καθόλου μονοδιάστατη ή απλοϊκή θεώρηση της ζωής μας. Προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα τη σκέψη μας, τι θα θεωρούσαμε ως κινητήριες δυνάμεις της ζωής μας; Τον χαρακτήρα μας, τις ικανότητες μας, την τύχη μας και τους ανθρώπους που έχουμε στο περιβάλλον μας. Ας πάρουμε λοιπόν τους κοντινούς μας ανθρώπους. Τους αγαπημένους μας, τους συγγενείς μας, τους φίλους και τους συναδέλφους-συνεργάτες μας. Αν θεωρήσουμε εύλογα ότι με τα λόγια και τα έργα τους θέτουν σε κίνηση τον τροχό της ζωής μας, το ίδιο κάνουμε και εμείς στη δική τους. Το ερώτημα είναι πάντα το ίδιο. Το τέλος είναι γνωστό. Πως επιλέγεις όμως να ζήσεις τη ζωή σου είναι δικό σου θέμα.
Για μένα η λέξη κλειδί είναι η καλοσύνη. Θα μου πείτε ότι είμαι επικίνδυνα ρομαντικός ή αφελής ή ζω σε συννεφάκι όταν ξεστομίζω τέτοια λέξη σε άγριους καιρούς. Ακριβώς όμως επειδή οι καιροί είναι ζοφεροί μιλώ για καλοσύνη. Όχι με τη γλυκιά, ακαθόριστη συμπάθεια στο ανθρώπινο είδος, ούτε με πράξεις ελέους που θα σου εξασφαλίσουν μια θέση στον παράδεισο. Μιλώ για την έμπρακτη καλοσύνη, για τη στάση ζωής απέναντι σε ανθρώπους, ζώα, καταστάσεις. Μιλώ για τη θεώρηση του ανθρώπου ως αθώου και όχι εκ των προτέρων ενόχου. Για το προσωπικό ξεβόλεμα έναντι του κοινού καλού. Για τα λόγια και τα έργα που θα βοηθήσουν συνανθρώπους, όχι γιατί περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα, αλλά γιατί δίνεις τη δυνατότητα σε κάποιον να βελτιώσει την ζωή του.
Εξίσου σημαντική με την καλοσύνη είναι η θύμηση και η λήθη. Θυμήσου πάντα αυτούς που σε βοήθησαν. Θυμήσου ότι η πορεία της ζωής σου οφείλεται και στην καλοσύνη που σου έδειξαν συνοδοιπόροι σου. Να μην είσαι φειδωλός στην αναγνώριση τους. Ο εγωιστής θεωρεί ότι όλη η προκοπή οφείλεται στον ίδιο.Ο έξυπνος άνθρωπος καταλαβαίνει ότι στην ζωή υπάρχει αλληλεπίδραση και προχωράς ή οπισθοδρομείς ως είδος και με τη συμπεριφορά σου απέναντι στους άλλους. Εξίσου σημαντική είναι η λήθη. Ξέχνα το καλό που έκανες, Μην το διατυμπανίζεις, μην το φέρνεις στην επιφάνεια κάθε φορά που συναντάς αυτόν που βοήθησες. Άσε τις πράξεις, την καλοσύνη και την υστεροφημία σου να μιλούν για σένα. Ακόμα και όταν συναντήσεις αγνώμονες μην αλλάξεις στάση απέναντι στους ανθρώπους.
Η καλοσύνη δεν είναι αεράκι να αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι. Είναι βράχος που ατενίζει την θάλασσα της ανθρώπινης ματαιότητας και της αθάνατης ψυχής. Είναι δύναμη που σε βοηθά ν’ αντιμετωπίζεις με γενναιότητα το γύρισμα του τροχού της ζωής σου.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
