Η μοναξιά είναι για τους γενναίους
Πόσο περίεργοι που είμαστε οι άνθρωποι λίγο πριν μείνουμε μόνοι.
Πόσο όμορφοι μας φαίνονται οι άνθρωποι που κάποτε πληγωσαμε, όταν μένουμε έρημοι.
Πόσους ανθρώπους αφήσαμε , πόσους διώξαμε, πόσους στενοχωρήσαμε.
Πόσους βρήκαμε λίγους..
Είναι ψηλός, είναι κοντός, είναι χοντρός, είναι περίεργος, είναι φτωχός, έχει λίγα μαλλιά, είναι αγύμναστος, είναι χαζός.
Και το αντίθετο βέβαια..
Οι άντρες για τις γυναίκες.
Έτσι ικανοποιούσαμε την ματαιοδοξία μας αλλά όχι την ψυχή μας.
Έτσι μεγαλώσαμε με τον πήχη ψηλά σε ομορφιά και χαμηλά σε χαρίσματα ψυχής.
Όμως όταν θα μείνουμε μόνοι αρχίζουμε τις εκπτώσεις.
Ξαφνικά ο άσχημος έγινε γλυκούλης, η ασήμαντη σημαντική και ο κοντός τελικά δεν είναι τόσο κοντός εάν βγάλεις το τακούνι.
Ναι ε;
Έτσι νομίζουμε ..
Οτι οι άνθρωποι είναι μπαλάκι του τένις.
Οτι όποτε μας βολεύει τους διώχνουμε, όποτε μας συμφέρει τους καλούμε πίσω.
Όχι δεν είναι έτσι..
Με τα ίδια μάτια τους βλέπουμε πάλι.
Δεν μεγάλωσε η μυωπία μας.
Η μοναξιά μας μεγάλωσε.
Γιαυτό λοιπόν πρέπει να μετράμε τους ανθρώπους μας καλύτερα όταν τους έχουμε.
Γιατί όταν τους χάσουμε είναι αργά.
Δεν σημαίνει ότι η τύχη μας θα τους φέρνει πάντα στον δρόμο μας.
Ούτε ότι η ομορφιά μας θα μείνει για πάντα εδώ.
Όλα φεύγουν και χάνονται εκτός από την ψυχή μας.
Για αυτό πριν διώξουμε έναν άνθρωπο από την ζωή μας πάλι, ας αναρωτηθούμε πόσες ζωές έχουμε άραγε να ζήσουμε.
Πόσες μέρες, ώρες, μοναξιάς έχουμε να διανύσουμε.
Και τότε μόνο εάν την αντέχουμε την μοναξιά μας, ας πούμε πως δεν ήμασταν καμωμένοι για την ευτυχία.
Ήμασταν καμωμένοι να ζούμε μόνοι.
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
Καλησπέρα.Πολυ ωραίο το κείμενο σου.Τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μας γίνονται όλα από μία φορά.Εκτος από ένα.Την μοναξιά μας.Δεν είναι γενναιότητα να ζούμε μόνοι.Ειναι συνήθεια,και ή συνήθεια καθημερινότητα.Δυστυχως πολλές φορές υπερεκτιμαμε τον εαυτό μας ζητάμε πολλά πολλά περισότερα απ όσα πρέπει.Πεφτουμε στην παγιδα της εμφάνισης και δεν κοιτάμε το σημαντικότερο.Οτι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους.Η μοναξιά είναι ή μεγαλύτερη δασκάλα μας δείχνει όλα αυτά τα ουσιώδη που δεν μπορούσαμε ηθελημένα ή άθελά γιατί είτε υπηρχαμε άπληστοι και αλαζόνες είτε γιατί ειμασταν τυφλοί όταν επρεπε να έχουμε τα μάτια ανοιχτά.Και για να δώσω έναν τόνο αισιοδοξίας,το παρόν έγινε παρελθόν πάει πέρασε.Το θέμα είναι το παρελθόν να μας κάνει σοφότερους και καλύτερους.Και είναι δεδομένο ότι όσο καλύτεροι γινόμαστε τόσο καλύτερα ερχονται