Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να φεύγουν
Ζηλεύω τους περαστικούς…
Όχι εκείνους που περνούν το δρόμο,
αλλά όλους εκείνους που πέρασαν από τη ζωή μου.
Άλλος αποφασιστικά, άλλος διστακτικά, άλλος χωρίς εξήγηση κι άλλος δικαιολογημένα.
Στάθηκαν στην έξοδο σαν ήρωες, με κοίταξαν μία τελευταία φορά, πήραν μαζί τους ένα κομμάτι μου και αποχώρησαν.
Δεν είδα δάκρυα στα μάτια τους, δεν είδα στεναχώρια.
Είδα απλά ανθρώπους που δεν συνειδητοποίησαν ποτέ τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Σε κάποιους χαμογέλασα (δεν τους το χρωστούσα, σε μένα το κέρασα)…
Σε άλλους όμως κοντοστάθηκα και έμεινα να τους κοιτάζω, ν’ απλώνω το χέρι, μήπως τους πείσω. Δεν έμεινε κανείς, δεν έπεισα κανέναν, δε βρέθηκε κάποιος να με νιώσει, να αντιληφθεί τη λαχτάρα μου να μείνει στη ζωή μου.
Είμαι υπεύθυνη για κάθε μου πράξη, μα αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο, κάθε μέρα θα στέκομαι όρθια να δείξω πως δεν έπεσα, να δείξω πως δεν ένιωσα.
Ποια τελικά είναι η πραγματικότητα; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ακόμα όμως κι αν το ψέμα μου αποκαλυφθεί νωρίς και η υπερευαισθησία μου κάνει κρότο και με προδώσει, θα έχω τα κότσια να φωνάζω πως πλέον είμαι καλά, πως είμαι αρκετά ικανή να κόψω κάθε δέσιμο που με κρατάει πίσω.
Είμαι καλά με το μέσα μου, τα χω βρει με μένα, ας πάνε όλοι στο καλό!
Κι εκείνοι; Σήμερα εκείνοι είναι όλοι κει έξω, συνθέτουν απ’ τα κομμάτια μου την πιο όμορφη λήθη.
Κανείς δεν κάνει αυτοκριτική, ποιος νοιάζεται άλλωστε για το κακό που έχει προκαλέσει στον άλλον; Ζει τη ζωή του με περίτεχνα ψέματα μέχρι να βρεθεί ένα νέο θύμα.
Δε θα θελα σε καμία περίπτωση να τους μοιάσω, μου αρκεί που έχω την καρδιά μου καθαρή, μα πότε ποτέ νοσταλγώ και μιλάω για αυτούς με θαυμασμό κι ας μην ήταν ποτέ άξιοι για κάτι τέτοιο.
Αυτούς.
Αυτούς ζηλεύω, τους περαστικούς της ζωής μου, που κατάφεραν να ξεχάσουν, που έχουν πέτρινη καρδιά και μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς ενοχές.
Βαλέρια Γιώτη
