Παιχνίδι με πειραγμένα ζάρια

Η ζωή προχωρά και ΄μεις νομίζουμε

ότι θα ΄μαστε αιώνια έφηβοι με ηλίθιες ανησυχίες.

Ξεχαστήκαμε ανάμεσα στα γέλια μας

 και φανταστήκαμε πως ίσως τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Φιληθήκαμε, ερωτευτήκαμε και ο χρόνος κύλησε σαν νερό.

Και όταν πια ξεμεθύσαμε από έρωτα,

κοιταχτήκαμε

και πειστήκαμε πως τίποτα πια δε μας ενώνει.

Παίξαμε με πειραγμένα ζάρια θα σου πω,

αφού βλέπαμε πάντα μόνο την πλευρά με τον αριθμό «ένα».

Γελώντας πάντα σου έλεγα ότι εμείς είμαστε ένα.

Δεν υπολογίσαμε ποτέ τις άλλες πλευρές.

Πήραμε το ρίσκο να τις διαγράψουμε αφού αυτή μας κάλυπτε.

Ρίχνω πια το ζάρι

και η τύχη μου με φέρνει στην πλευρά με τον αριθμό δύο.

Το δύο, μ’ ακούς;

Όχι πια ένα.

Δύο, ξεχωριστά.

Δε μας πήγαινε ποτέ η τύχη

και ονομάσαμε τη δειλία μας, συνθήκες.

Συνθήκες που κάποτε παλεύαμε μαζί.

Συνθήκες που μία μέρα απλά μας νίκησαν

 και μας χλευάζουν για την αδυναμία μας.

Ανήμποροι πλέον και οι δύο

θα υποστηρίξουμε στους έξω ότι προσπαθήσαμε και δε βγήκε.

Ας καλύψουμε το ότι δεν υπάρχει πια θέληση

 με κάθε δικαιολογία που θα μας έρθει στο μυαλό.

Μήνες τώρα οι σκέψεις είναι μαρτυρικές

και τα βράδια χάνουν το νόημα τους

 με τραγούδια, τσιγάρα, ποτά και θλίψη.

Αυτή η θλίψη.

Αυτή η γαμημένη θλίψη.

Πασχίζω να σε φτάσω να σου πω ότι τόση θλίψη είναι κρίμα.

Θυμάμαι ότι άπλωσα το χέρι μου να σε φτάσω,

μάλλον για να με σώσεις,

την ώρα που τραβούσες το δικό σου,

μάλλον για να σωθείς

και τότε όλα ξανά μπαίνουν σε μία λογική σειρά

και σπάει το συναίσθημα σε χίλια μικρά κομμάτια.

Κομμάτια από μένα και από σένα που πάντα

θα μας ενοχλούν λες και μας σκίζουν κομμάτια γυαλιού.

Μόνο μια χάρη σε παρακαλώ.

Την επόμενη φορά που θα σε ματώσει κάποιο απ’ αυτά.

 Πες «το γούσταρα όλο αυτό» κι ας πονάς.

Κρίνε με με αγάπη και ξέχνα τα λάθη μου.

Θ’ ανάψω μία φωτιά να κάψω τα δικά σου.

Ίσως τότε ηρεμήσουμε και πούμε με σιγουριά ότι άξιζαν οι θυσίες.

Βαλέρια Γιώτη