Ο Πυγμαλίων και η Γαλάτεια
Ο Πυγμαλίων, ένας γλύπτης της αρχαίας εποχής, λάτρης της τέχνης και οδηγούμενος για την δημιουργία του ιδανικού δρούσε. Η επιθυμία όμως που του γεννήθηκε για την απόλυτη γυναικεία μορφή, τον έτρεψε στο να την πλάσει. Ήθελε να φτιάξει εκείνη που την ονειρευόταν. Έτσι και την σμίλεψε λοιπόν, της έδωσε τις ιδανικές αναλογίες, θαυμάζοντας την. Τόσο που της έδωσε και όνομα, Γαλάτεια την είπε.
Ξυπνούσε και κοιμόταν με την μορφή της στο μυαλό του, μια τέτοια γυναικά θα ήθελε δίπλα του. Ορμώμενος από την επιθυμία του αυτή, ζήτησε από την Αφροδίτη να της δώσει ζωή κι αυτή το έπραξε. Μα την επόμενη στιγμή εκείνη κίνησε να φύγει.
-Που πας; Σε έφτιαξα για να με συντροφεύεις, της είπε. Κι εκείνη την στιγμή αυτή έστρεψε το βλέμμα της πάνω του.
-Νομίζεις πως κάποια σαν εμένα, θα έμενε μαζί σου;
Μύθος ή αλήθεια ή ίσως και τα δυο μπλεγμένα μεταξύ τους. Μα δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το ζήτημα όμως είναι αν αυτό έχει κάτι να μας προσφέρει και έτσι είναι, κάτι μας δίνει.
Το μυαλό μας μπορεί να πλάσει μια ιδανική εικόνα για κάποιον. Ανεβάζοντας τον σε ένα βάθρο στη σκέψη μας. Όμως μόνο αυτό είναι ικανό να τον κάνει τον μοναδικό για μας ή εμάς το αντίστοιχο για εκείνον; Το είναι με το φαίνεσθαι χωρίζονται με μια λεπτή γραμμή και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την δημιουργία τους το κρατάμε οι ίδιοι. Έτσι στο χέρι του καθενός είναι αν η μορφή που πλάθουμε για τον άλλο θα έχει την ικανότητα να μπει στον θρόνο της καρδιάς μας. Είτε καλύτερα να πάρει την πορεία που της αντιστοιχεί μακριά μας.
Χριστίνα Ρογκάκου