Αέρινη παρουσία
Αδύνατο να κοιμηθώ κι απόψε. Τα λεπτά κυλούν, η ώρα περνάει και στα βλέφαρά μου δεν καταδέχεται ο ύπνος να σταθεί. Βαραίνουν μα δεν κλείνουν. Έχουν σταθεί στην εικόνα σου δίπλα μου κι ας είσαι απών κι ανέγγιχτο πια το μαξιλάρι σου.
Εγώ ωστόσο σε νιώθω. Μυρίζω το άρωμά σου, αισθάνομαι τη ζέστη του κορμιού σου πλάι μου. Θέλω ν’ απλώσω το χέρι μου και να σ’ αγγίξω, μα δεν το κάνω. Ακουμπώντας στην άδεια μεριά σου θα χαλάσει το όνειρο και δεν το θέλω.
Νιώθω τα μάτια σου να με κοιτάζουν στο σκοτάδι, ακούω την ανάσα σου κι ένα σφίξιμο στο μέρος της καρδιάς, δυνατό σαν μέγγενη πλημμυρίζει τα μάτια μου με δάκρυα. Η αίσθηση σου αρχίζει να χάνεται σιγά σιγά, η εικόνα σου να ξεθωριάζει όλο και περισσότερο λες και τα δάκρυα έγιναν το νερό που έκανε τη νερομπογιά της μορφής σου να «τρέξει» αλλοιώνοντας τη φαντασία μου.
Αυτό ήταν, χάθηκες. Κι έμειναν τα χρωματιστά «φιδίσια» ρυάκια να θυμίζουν πως κάποτε υπήρξε μια όμορφη εικόνα.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
