Μ’ αγαπάει όμως
«Με αγαπάει όμως!»
«Να σου κάνω καφέ;
Ναι αμέ αν θες. Καιρό είχα να σε δω, εξαφανίστηκες.
Ισχύει, τρεξίματα, δουλειές.
Ρε συ τι μελανιά είναι αυτή στο χέρι σου, τώρα το είδα.
Τίποτα προχτές χτύπησα, σωριάστηκα στις σκάλες, ατσούμπαλη παιδάκι μου.
Α τρόμαξα, φαίνεται ότι χτύπησες άσχημα. Με τον άλλο όλα καλά ξεπεράσατε τα θέματα που είχατε;»
«Βρόμα! Ποια νομίζεις πως είσαι, που θα μου σηκώσεις μπαϊράκι;
Δεν είπα τίποτα, σε ρώτησα μόνο γιατί ξημερώνεσαι κάθε μέρα έξω.
Νομίζω πως το ξύλο που έφαγες την τελευταία φορά δεν σε έστρωσε, έτσι; Το τραβάει ο οργανισμός σου.
Όχι σε παρακαλώ δεν θα το ξανακάνω. Σταματά ακούνε τα παιδιά.
Σκύλα θα σε τελειώσω»
Και κάπου εδώ η αυλαία ξανά ανοίγει. Το ίδιο έργο παιγμένο επανειλημμένα. Χαστούκια, κλωτσιές, γροθιές, σκισμένα χείλη. Τέρατα και πτώματα νεκροζώντανα κρυμμένα σε γωνιές. Βογκητά, κραυγές και βρυχηθμοί, μπλεγμένοι σε ένα κουβάρι μεταξύ τους, λες και μάχονται στο πιο θα ακουστεί πιο δυνατά.
Αλλά ξέχασα δεν πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, μα κι αν δεν το καταφέρουμε κάποιον τρόπο θα βρούμε να τα κουκουλώσουμε. Απαράδεκτο να βγουν οι πομπές μας προς τα έξω, αλλά κυρίως τι να πεις αφού τις περισσότερες φορές ο θύτης κατά βάθος αγαπάει το θύμα. Σύμφωνα με τις βεβαιώσεις του τελευταίου, απλά μωρέ ο μάγκας της παρέας είναι λίγο οξύθυμος. Τον προκάλεσε κι ο άλλος, η αλήθεια να λέγεται.
Ωραία δεν τα λέμε; Τι όχι, διακρίνεις ειρωνεία και δεν σου αρέσει. Εμένα να δεις όταν βλέπω τα μάτια σου άδεια και βουρκωμένα, όσο μπορώ να τα δω φυσικά. Γιατί εξαφανίζεσαι, χάνεσαι, μην σε καταλάβουν, μην σε δουν ξεφτιλισμένη από έναν θρασύδειλο. Διότι αυτό είναι κορίτσι μου ο κερατάς που στις βρέχει πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Μια γυναικούλα με παντελόνια, που νομίζει πως αυτά που έχει χωμένα εκεί μέσα, του δίνουν το δικαίωμα του φονιά.
Αλλά δεν φταίει αυτός μάτια μου, μα εσύ και είναι κρίμα μεγάλο να χάσεις κάποια στιγμή την ζωή σου. Υπερβολές, ε; Δεν νομίζω, όσο δεν του κόβεις την φόρα ζητώντας βοήθεια από κάποιον, ο άρρωστος, διότι για τέτοιον μιλάμε, θα συνεχίζει την πορεία του αλλόφρονας.
Χαμογελάς είδες, έστω και τσαλακωμένα, είναι ένα βήμα κι αυτό. Μπορώ να σου πω ίσως το μεγαλύτερο, γιατί πια έχεις αναγνωρίσει την κατάσταση κι είδες τον πάτο. Δώσε μου λοιπόν το χέρι σου και πάμε να χαράξουμε μια νέα πορεία. Η καρδούλα δυστυχώς θα κουβαλάει πάντα τις πληγές, αλλά θα γεμίσει και αγάπη που θα τις κάνει πιο ανώδυνες. Πάμε κορίτσι μου όμορφο, να βρούμε και τις άλλες που σου μοιάζουν και να χαράξουμε την ζωή που μας αξίζει. Με αγάπη αληθινή από εκείνη που γεμίζει χαρά την ψυχή χωρίς να την διαμελίζει.
Χριστίνα Ρογκάκου
"Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει."
