«Η δε γυνή. Να ναι γυνή και να μη φοβάται κανέναν…»

Δεν μου πολύ αρέσουν οι ελληνικές ταινίες

εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων..

Κάθε που παρακολουθώ

αγαπησιάρικη ελληνική ταινία,

αισθάνομαι να γουργουρίζουν τα έντερά μου

και να ανακατεύομαι σε βαθμό εμετού.

Εκείνο βέβαια που ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.

Είναι η σκηνή (σε όλες έχει κι από μια)

που το τίμιο παιδί του λαού

ζητάει το χέρι του ανυπεράσπιστου,

ανέγγιχτου, αμόλυντου κοριτσιού.

(Αγγελία στην εφημερίδα μου θυμίζει…)

Φωτίζεται το πρόσωπο της πρωταγωνίστριας.

Είναι σαν ξαφνικά να βρίσκει λόγο ύπαρξης.

Τη θέλει. Θα την πάρει.

Τώρα πια μπορεί να κυκλοφορεί

με το κεφάλι ψηλά.

(Να το πάλι. Ανακατεύτηκα….)

Ακούστε παίδες και κορασίδες.

Εμένα χειραφετημένη δεν με λες.

Μήτε και φεμινίστρια.

(Όχι ότι είναι μεμπτό, απλά δεν το ΧΩ.

Θέλω τον άντρα να’ ναι άντρας

και τις φακές μου, χωρίς ξύδι….)

Μα δε γεννήθηκα για τα κέφια κανενός.

Ούτε θα ζω κατά τις προσδοκίες σας.

Ούτε επιθύμησα ποτέ

να ΄μαι η κυρία του κυρίου.

Είμαι κυρία του εαυτού μου

και επιθυμώ συνοδοιπόρους.

ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ΜΟΝΟ.

Ούτε οδηγούς. Ούτε ακόλουθους.

Οι υπόλοιποι μεταβολή και στην τρύπα σας. Εμποδίζετε τη ροή κι έχω να προλάβω

και μια ζωή.

Άϊντε γιατί καιρό κάθομαι ήσυχη.

Και με λογίζετε όμοιά σας….

19/3/18

Э.Ƙ.Ƨ.

Ειρήνη Στέφα