Τα μαθήματα από την πατρίδα μου
Ο καθένας από μας κουβαλά τον τόπο του είτε το θέλει είτε όχι. Είναι οι μνήμες, τα παιδικά του όνειρα και τα μαθήματα ζωής που τον συνοδεύουν. Όποτε γυρνώ στη δικιά μου πόλη σε τρία μέρη στρέφω το βλέμμα μου. Την πατρώα γη, τις παιδικές μου γειτονιές και το κάστρο. Κάθε φορά που θέλω να χαράξω την πορεία μου, να βρω τα χαμένα μου βήματα, είναι τα δικά μου αστέρια.
Η πατρική γη με δίδαξε να χαίρομαι στην δημιουργία και την άνθιση της ζωης, να θλίβομαι στον θάνατο, μα περισσότερο απ’ όλα να στέκομαι με σέβας στον αέναο κύκλο που δημιουργούν. Φυτεύεις τον σπόρο της ζωής, χαίρεσαι την ανθισμένη ομορφιά και στέκεσαι θλιμμένος μπροστά στην παγωμένη γη. Θα υπάρξουν καλές χρονιές, θα υπάρξουν άσχημες χρονιές μα η ζωή δεν σταματά. Για τους χειμώνες και τις παγωνιές στην ζωή μας, θα έρθει η θέρμη του καλοκαιριού μ’ ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο. Για τα θλιμμένα φθινόπωρα, θα υπάρχει πάντα η ελπίδα της άνοιξης. Κουβαλάμε τη ζωή και τον θάνατο μέσα μας και την ώρα που το συνειδητοποιείς αυτό, μάχεσαι να κερδίσεις την παραδοξότητα να ζεις με τον θάνατο που πλησιάζει μέρα με την μέρα και να πεθαίνεις έχοντας μείνει ζωντάνός στις μνήμες και τις καρδιές των δικών σου.
Οι παιδικές γειτονιές με δίδαξαν να βλέπω τη ζωή ως παιχνίδι και μάχη ταυτόχρονα. Υπάρχουν οι στιγμές ανεμελιάς και γέλιου και οι στιγμές που μάχεσαι για τη θέση σου στον κόσμο. Κανένας δεν σου χαρίζει τίποτα. Τον σεβασμό, την αγάπη δεν τα κερδίζεις και δεν τα χαρίζεις άκοπα. Η γειτονιά έχει τους δικούς της κανόνες, τους οποίους σέβεσαι, αγνοείς ή παραβαίνεις. Μπορεί να επιδιώξεις να κερδίσεις με κάθε τρόπο, μπορεί να παίζεις για τον εαυτό σου, μπορείς και ν’ αποφύγεις τις γρατσουνιές και τους καυγάδες. Μπορείς βέβαια να ματώσεις για την παρέα, να ξεκινάς μαζί με φίλους βόλτα με ποδήλατα και όπου βγάλει ο δρόμος και να κάνεις κάθε τρέλα μόνο και μόνο για να σε κοιτάξει η ομορφούλα της γειτονιάς. Οι επιλογές είναι δικές σου και το τίμημα επίσης.
Είναι ωραίο το κάστρο του τόπου μου. Το βλέμμα χάνεται στη θάλασσα, στον κάμπο και τα βουνά. Είδε και έζησε πολλά και παρέμεινε όρθιο. Είναι απαιτητικό όμως το άτιμο. Κάθε φορά η ίδια προσταγή. Μείνε ιππότης τον καιρό των ληστών. Μην μπείς στον πειρασμό να διαγουμίζεις το βιος, τις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων. Δώσε τις μάχες σου γι’ αυτά που πιστεύεις. Φέρσου στη γυναίκα σου ως βασίλισσα, όχι γιατί είναι το φαντασιωτικό σου πρότυπο αλλά γιατί παλεύει να σου χαρίσει την καλύτερη ζωή. Μην εγκαταλείπεις φίλο στα δύσκολα και μην ζηλέψεις ποτέ την ευτυχία του. Μην γονατίζεις σε δυνατούς παρά μόνο στους αδύνατους. Αν τα πέτυχα όλα αυτά; Δυστυχώς όχι.Έχω κατά καιρούς δειλιάσει. Έχω κατά καιρούς ηττηθεί από φόβους, προσωπικούς δαίμονες και πάθη. Συνεχίζω όμως να δίνω τις μάχες κατά προσταγή του κάστρου. Γιατί οι ψυχές μας οι ίδιες είναι κάστρα. Έχουν γνωρίσει ανθρώπους, συνήθειες και το πέρασμα του χρόνου. Όμως μένουν όρθιες, όσα λαβωματιές και να έχουν. Είναι απαιτητικό το άτιμο το κάστρο. Κάθε φορά που ανταμώνουμε όμως στο ηλιοβασίλεμα, μου φανερώνει τις ομορφιές του τόπου μου και το κλείσιμο του ματιού της ανθρώπινης ύπαρξης.
Να με συγχωρέσετε για το σημερινό κείμενο. Είναι που όταν γυρνάω πια στην πόλη μου, νιώθω ξένος, ψάχνοντας με αγωνία να βρω γνώριμα πρόσωπα και μέρη και να παλεύω να βρω τα χνάρια από την παιδική μου περπατησιά. Είναι το δικό μου ευχαριστώ στην πόλη μου για την γεμάτη, αν και όχι πάντα ευχάριστη, παιδική μου ηλικία. Είναι το δικό μου σ’ αγαπώ στην πόλη μου. Τη Λαμία μου.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
