Μου άξιζε ένα ντόμπρο τέλος!

Ξέρεις δε με πείραξε που τελείωσε. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Έχουν πάντα αρχή, μέση και τέλος, σαν τα βιβλία που διάβαζα τα βράδια, πριν πέσω στην αγκαλιά σου για ύπνο. Δε με πείραξε καν που δεν ένιωσες όσα ήθελα να νιώσεις ή καλύτερα που δεν ένιωσες όσα εγώ, γιατί η ζωή με έμαθε ότι με το ζόρι δεν ένιωσε κανείς. Άτιμα πράγματα τα συναισθήματα!

Μπορεί να εκδηλωθούν σε «λάθος ανθρώπους» τη λάθος στιγμή ,φέρνοντας σε σε μία άβολη κατάσταση που είναι δύσκολα διαχειρίσιμη, όταν ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντι σου, δεν άξιζε τον τόσο ενθουσιασμό. Δε σε κατηγορώ καν, ίσως κάποια άλλη μπορέσει με ευκολία να εκμαιεύσει από μέσα σου, όσα εγώ ανεπιτυχώς προσπαθούσα τόσο καιρό να σου βγάλω, το ενδιαφέρον, τη φροντίδα, την ειλικρίνεια…τον έρωτα. Όλα αυτά δηλαδή που υψώθηκαν σαν τοίχος ανάμεσα σε μας, μπορεί να είναι πλάκες για να φτιάξεις ένα δρόμο που θα καταλήγει σε κάποια άλλη.

Πίστεψέ με δε θα στεναχωρηθώ, ίσα ίσα που μπορεί να ρίξω και ένα χαμόγελο που τα κατάφερες και που θα είσαι πλέον κάπου αλλού, αλλά καλά. Αυτό έχει σημασία, εγώ δεν κρατάω κακία, όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά. Δεν το παίζω υπεράνω, αλλά έχω μάθει πια πως λειτουργούν οι άνθρωποι. Ένα μόνο πράγμα έχω να σου προσάψω. Ρε φίλε, δε μου άξιζε τέτοιο τέλος.

Ήθελα ένα τέλος αντρίκιο, ντρόμπρο και όχι με μισόλογα και σπασμένα κομμάτια. Σε κανέναν δεν αξίζει ένα τέλος που θα τον βασανίζει το γιατί. Αυτό το γιατί, που όταν δεν το γνωρίζεις κάνεις με το μυαλό σου εκατό σενάρια για το τι μπορεί να χει συμβεί και σε τρελαίνει. Γίνεται έμμονη ιδέα και σε ξενυχτάει. Είναι τουλάχιστον ανήθικο να αφήνεις έναν άνθρωπο χωρίς εξηγήσεις και να γλεντάς τη ζωή σου κανονικά το επόμενο λεπτό. Είναι μεγάλο το contrast των συναισθημάτων. Ο ένας με δακρυσμένα μάτια στο κρεβάτι πνιγμένος μες τις σκέψεις και ο άλλος έξω  με το ποτό του στο χέρι και τους φίλους να σιγοντάρουν, όσο διασκεδάζουν.

Πλέον όμως είναι αργά.
Όταν περνάει ένα χρονικό διάστημα σταματάς να αναρωτιέσαι τι έφταιξε, πατάς ένα restart και ξεκινάς απ’ την αρχή. Τώρα δε με ενδιαφέρει να μάθω τι σε χάλασε, αλλά το παράπονο δε θα βρει ποτέ την έξοδο να φύγει από μέσα μου. Δεν είναι παράπονο επειδή έφυγες, είναι για τον τρόπο που το έκανες. Άστα τα υπόλοιπα. Έχω βρει τον δρόμο μου και οι σκέψεις μου ηρέμησαν.

Βαλέρια Γιώτη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *