Η ψυχή σου δεν είναι χώρος αναμονής
Post Views: 3
Ένα πρωί ξυπνάς και κοιτάς την ψυχή σου που κάποτε ήτανε ένας ναός και τώρα θυμίζει διεθνές αεροδρόμιο.
Ο καθένας μπήκε μέσα σου άφησε τις αποσκευές του, πήρε μαζί του ότι ήθελε μόνο για την πτήση του και αποχώρησε άλλοτε για κοντινούς άλλοτε για μακρινούς προορισμούς.
Εσύ έμενες εκεί, μία ζωή πίσω από την τεράστια τζαμαρία να μετράς αποχωρήσεις, να κουνάς μαντήλια, να πίνεις γρήγορα μία τελευταία γουλιά καφέ, ή να κλαίς για τους άδικους έρωτες σου.
Ποτέ κανένας δεν πρόσεξε και δεν ενδιαφέρθηκε εάν είχες κρύψει μία βαλιτσούλα κάπου εκεί μέσα και εσύ για να φτάσεις όπου ονειρεύτηκες.
Ποτέ κανένας δεν απάντησε “Δύο”..
Όταν στο check in ερωτήθηκαν όλοι τους τόσες φορές πόσοι ταξιδεύετε.
Η απάντηση πάντα η ίδια.
Ένας.
Πάντα ταξίδευαν μόνο οι άλλοι εκτός από εσένα.
Έμενες πάντα μόνη σου, ανάμεσα στους μεγάλους διαδρόμους να μετράς ζευγάρια και αγάπες που φανταζόσουνα μικρή.
Που ταξίδευαν μαζί, που ονειρευόντουσαν μαζί, που αποχωρούσαν αγκαλιά.
Πες μου τώρα αλήθεια, πότε θα θυμώσεις που την ψυχή σου την χρησιμοποίησαν σαν χώρο αναμονής αεροδρομίου.
Πότε θα σταματήσεις να πηγαίνεις παρέα με το αμάξι σου, όσους σου λεηλάτησαν την ψυχή στις αναχωρήσεις και να γυρίζεις μετά πιο άδεια και από το πακέτο με τα τσιγάρα που κουβαλάς.
Πότε θα δώσεις επιτέλους μία κλωτσιά στον καθένα που αφού σε άδειασε πρώτα, μετά θέλει να ταξιδέψει, μαζί με τα δικά σου όνειρα, τους δικούς σου χάρτες, τις δικες σου διαδρομές.
Πότε θα καταλάβεις ότι κανένας δεν μπορεί να σε χρησιμοποιεί για να ξεκουραστεί σαν το πιο κοντινό ξενοδοχείο, δίπλα σε κάποιο αεροδρόμιο όποτε έχανε την πτήση του μέχρι να πάρει την επόμενη.
Πότε θα περπατήσεις επιτέλους μαζί με εκείνον που πραγματικά σε αγαπάει στο δικό σας αεροδρόμιο και θα απαντήσει όλο περηφάνια..
Δύο εισιτήρια παρακαλώ..
Με επιστροφή..
Και για τους δύο.
Μπέττυ Κούτσιου
– Η ψυχή σου δεν είναι χώρος αναμονής –
Post Views: 3
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
