Το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, είναι πια επιλογή!
Και αφού τόσο πολύ θες να ακούσεις πως όλη αυτή η ιστορία συνετέλεσε και σε κάτι καλό· πως έχει μείνει και κάτι όμορφο από εσένα να με συντροφεύει στις πιο σιωπηλές στιγμές μου· πως δε μου προκαλεί μόνο αποστροφή κι εμπάθεια η θύμησή σου, άκουσε αυτό.
Η διαδρομή ως εδώ δεν ήταν εύκολη. Ο δρόμος δεν ήταν φωταγωγημένος. Με θυμάμαι πολλές φορές γονατιστό να σε αναθεματίζω. Να σηκώνομαι, και βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που σε γνώρισα, να συνεχίζω στα τυφλά την πορεία μου στο λαβύρινθο της ματαιοδοξίας και του εγωισμού σου. Μια πορεία της οποίας παρέκκλινα τόσες φορές μέχρι τελικά να βρω τη διέξοδο. Μέχρι να καταφέρω να δω το φως να τρυπώνει δειλά – δειλά από τις χαραμάδες εκείνης της μαύρης φυλακής.
Έχασα την πίστη μου στον εαυτό μου, τον μίσησα. Ευχήθηκα όλα να είχαν έρθει διαφορετικά. Να’ χα παραμείνει ο ίδιος ονειροπόλος και ηλίθιος ρομαντικός. Να μην είχα μεγαλώσει ποτέ τόσο απότομα. Να μην είχε πληγωθεί τόσο βάναυσα η αθωότητά μου.
Αν όμως θέλω σήμερα να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, πρέπει να παραδεχτώ πως τελικά σου είμαι ευγνώμων. Σου είμαι ευγνώμων γιατί, αν έχω μάθει να ξεχωρίζω την αλήθεια από το παραμύθι, είναι επειδή κάποτε πρωταγωνίστησα στο δικό σου. Γιατί αν μπορώ και διακρίνω το αληθινό συναίσθημα από τη φόρτιση της στιγμής, είναι επειδή μαζί σου ένιωσα να νεκρώνει και το τελευταίο απατηλό κύτταρό μου. Σου χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί μπορεί τελικά να έπαψα να ονειρεύομαι από τότε, σταμάτησα όμως και να ονειροβατώ.
Μάθε λοιπόν πως έχω κρατήσει και όμορφα πράγματα από αυτή την ιστορία. Υπάρχουν στιγμές που χάνομαι κι εγώ σαν παιδί σε στιγμιαίες περιπλανήσεις στα περασμένα, σε βράδια αξημέρωτα και σε όρκους προδομένους. Κάθε φορά όμως που λυγίζω και ανατρέχω σε εσένα, το κάνω γιατί ακριβώς αποδέχτηκα ότι όλα αυτά τελείωσαν και όχι επειδή κάπου μέσα μου προσδοκώ να τα ξαναζήσω. Σε θυμάμαι μόνο και μόνο, γιατί πολύ απλά περιορίστηκα στο να μαθαίνω από τα λάθη μου, και δε φιλοδοξώ με τίποτα και για κανένα λόγο να επαναλάβω τα δικά σου.
Μην αναλώνεσαι λοιπόν άλλο στα παλιά. Καμία σου εξήγηση, καμία δικαιολογία και καμία καινούργια ερμηνεία σου δε θα αλλάξει το τι πραγματικά συνέβη. Κοίταξε να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να προχωρήσεις επιτέλους παρακάτω και την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθείς σε εκείνο το καταραμένο σταυροδρόμι, προσπάθησε απλά να κάνεις τη σωστή επιλογή. Όταν ξανακληθείς να επιλέξεις ανάμεσα στη στυγνή λογική και στο αγνό, το σπάνιο, το αληθινό συναίσθημα, σκέψου το ενδεχόμενο να μη μετρήσεις μόνο το προσωπικό σου όφελος και να είσαι σίγουρη πως δε θα το μετανιώσεις.
Σκέψου το καλά γιατί, το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, είναι πια επιλογή.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
