Ήρθε για άλλη μια φορά ο Μάης. O νεαρός αυτός άνδρας με το στεφάνι από λουλούδια στο κεφάλι. Ο μήνας της λησμονιάς, της ευφορίας και της χαμένης αθωότητας, που σηματοδοτεί τον οριστικό πια ερχομό της άνοιξης.
Πόσο αισιόδοξα και συνάμα μελαγχολικά σε κάνουν και νιώθεις τέτοιες ημέρες; Πόσο πιο έντονο κάνουν το συναίσθημα αυτό της μετάβασης στη νέα εποχή;
Βλέπετε, για όσους πρόλαβαν κι έζησαν την οριστική αυτή νίκη της φύσης επί του χειμώνα με τον πατροπαράδοτο – παραδοσιακό τρόπο, το μόνο πράγμα που έχει μείνει να θυμίζει τον ερχομό της άνοιξης είναι τα χελιδόνια και οι πρώτες χελιδονοφωλιές. Όσα έθιμα συνόδευαν το “μαγεμένο μήνα” έχουν πια χαραχτεί στη μνήμη μας σαν ασπρόμαυρες σκηνές. Σαν ρετρό παραστάσεις μιας εποχής άλλης, στην οποία όλα ήταν εύκολα, αθώα και απλά. Τότε που αρκούμασταν στο λίγο, στο καθημερινό και στο άμεσα διαθέσιμο.
Τώρα, το αγιόκλημα που άλλοτε συμβόλιζε την ευτυχία, την αγάπη και τη σοφία, τα στάχυα που σηματοδοτούσαν την αφθονία, η λυγαριά που με τη σειρά της αντιπροσώπευε την προστασία του γάμου και το σκόρδο που χρησιμοποιούταν για την απομάκρυνση του κακού από το σπίτι, δε θα ενωθούν για να απαρτίσουν το στεφάνι του Μάη. Το στεφάνι του Μάη θα είναι άλλο ένα λογότυπο στην οθόνη του υπολογιστή μας που θα κάνει τον γύρο του διαδικτύου συνοδευόμενο από ευχές που θα ανταλλάσσονται μέσα από κόκκινες ειδοποιήσεις.
Τώρα πια οι πιτσιρικάδες σταμάτησαν να πηδούν πάνω από φωτιές την παραμονή της πρώτης μέρας του Μαγιού, ξορκίζοντας έτσι τον χειμώνα και καλωσορίζοντας την άνοιξη. Σήμερα δε θα δεις κανένα παιδί να ξεχύνεται στους αγρούς για να πλέξει το μαγιάτικο στεφάνι, να το κρεμάσει στην πόρτα του σπιτιού και να το κάψει του Άι – Γιάννη. Κανένας νέος δε θα ματώσει τα χέρια του τη δεύτερη Κυριακή του μήνα ώστε να μαζέψει το μπουκέτο της μαμάς και καμία μαμά δε θα δακρύσει από συγκίνηση κι ευτυχία στη θέα του.
Αυτή η αθωότητα χάθηκε. Η αφέλεια και η ανεμελιά που άλλοτε χαρακτήριζαν τέτοιες μέρες έχουν θυσιαστεί στο βωμό της καινοτομίας, των προβλημάτων και της μιζέριας.
Τώρα πλέον οι ζωές μας έγιναν ανηφορικές. Οι εποχές αλλάζουν μηχανικά, οι μήνες δεν έχουν πια μορφή και τα τριαντάφυλλα έπαψαν να μυρίζουν.
Ζήστε την λοιπόν. Μην αφήσετε και αυτή την άνοιξη να φύγει όπως οι προηγούμενες. Σε μια εποχή που ήθη και έθιμα ξεθωριάζουν, που συναισθήματα σβήνουν και τα προβλήματα μας κατακλύζουν, η επιστροφή στις ρίζες μας είναι η μόνη σωτηρία.
Καλό μήνα και χαρούμενη άνοιξη σε όλους!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
