Ο δρόμος της αναζήτησης ανάμεσα στους αμμόλοφους της ζωής
Χαίρετε. Είναι ώρα να κάνουμε την πρώτη μαγιάτικη μας βόλτα. Ανάμεσα σε άνθη, αγρούς, θάλασσες και την εαρινή ζέση σας θέτω το εξής ερώτημα. Ποιον άνθρωπο θεωρείτε ότι είναι ζωντανός; Να το θέσω διαφορετικά. Σε τι διαφέρει η ζωή από την επιβίωση; Σε πρώτο επίπεδο ζωής συμφωνούμε για την ανάσα, το φαγητό, το νεράκι και τον ύπνο. Χωρίς αυτά προκοπή δεν κάνουμε ή αλλιώς ο διάλογός μας θα ήταν νεκρικός σαν αυτούς που έγραψε επιτυχώς ο Λουκιανός. Σε δεύτερο επίπεδο είναι τα αισθήματα, οι σκέψεις, οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους, τη φύση και τα πλάσματά της και τα αντικείμενα.
Είναι αρκετά αυτά τα κριτήρια για τον διαχωρισμό ζωής και επιβίωσης; Αν ρωτάτε την άποψη μου, όχι. Με τον καιρό έχω αναπτύξει ένα τρίτο επίπεδο διαχωρισμού. Είναι η ύπαρξη ή μη βεβαιοτήτων στη συλλογιστική και στην πρακτική ενός ανθρώπου. Διαφορετικά ειπωμένα, είναι ο βαθμός ικανότητας και θέλησης της καθεμιάς και του καθενός να αναζητά διαρκώς. Προσωπικά με φοβίζουν οι βεβαιότητες που αφορούν τη ζωή, στην επιστήμη, στις ανθρώπινες σχέσεις, στη δουλειά.
Στα δικά μου μάτια οι βεβαιότητες μοιάζουν με ένα καλά τακτοποιημένο και ασφαλές σπιτικό που του λείπει κάτι βασικό. Τα παράθυρα. Αυτά τα ρημαδιακά τα παράθυρα και η θέα του αγνώστου που μας κινούν κάθε φορά να βγαίνουμε από τη βόλεψή μας και να αναζητούμε. Είναι συγκινητική και απολύτως κατανοητή η ανθρώπινη ανάγκη και προσπάθεια να εξορθολογίσει, να κανονικοποιήσει και να ποσοτικοποιήσει τη ζωή. Να δημιουργήσει βεβαιότητες. Έλα όμως που η ρουφιάνα μοιάζει με τους αμμόλοφους της Σαχάρας. Ένα φύσημα του ανέμου της αλλάζει τελείως μορφή.
Πως μπορεί να είσαι βέβαιος για τους ανθρώπους, τα αισθήματα, τις ιδέες, τη ζωή την ίδια χωρίς να είσαι διαρκώς σε μια διαδικασία αναζήτησης; Μια βεβαιότητα έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να με διακατέχει. Αυτή του θανάτου. Προσοχή όμως. Τον θάνατο μπορείς μια ζωή να τον φοβάσαι ή μπορείς να τον κάνεις παράγοντα ζωής. Να αποδεχτείς το τέλος και αυτό να σε ωθήσει να ζήσεις πιο έντονα, πιο όμορφα, πιο ανθρώπινα. Να αναζητάς την όμορφη ζωή , όχι σε βάρος των άλλων, αλλά κάνοντας καλύτερο τον εαυτό σου και τους άλλους μέσω της αναζήτησης. Να κάνεις καλύτερο τον κόσμο ή έστω να μην τον κάνεις χειρότερο.
Έφτασε η ώρα να τελειώσει η μαγιάτικη μας βόλτα. Διάολε πέρα από τις φιλοσοφίες, υπάρχει ο ήλιος, μια αγκαλιά από τους δικούς σας ή το χαμόγελο της γαλήνιας μοναξιάς. Απολαύστε τα. Εξάλλου ο δρόμος για την αναζήτηση είναι εκεί και σας περιμένει. Δεν θα πάθει τίποτα και αν περιμένει μια μέρα ακόμη.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
