Πρέπει να συνεχίσω και ας χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο αργότερα…
Χωρίσαμε . Και όχι , οι τόνοι παγωτών δεν βοηθάνε , καιρό τώρα … Ένα χρόνο και κάτι , δεν προσφέρουν τίποτα , παρά μόνο περιττά κιλά. Ξέρεις γιατί χωρίσαμε ; Γιατί εσύ δεν συζητούσες μαζί μου τα προβλήματα μας, ίσως φταίω κι εγώ σε αυτό…
Έβγαζες συμπεράσματα μόνος η με άλλους, πάντως όχι μαζί μου. Φταίω περισσότερο; Φταις; Πάντως το κακό έγινε και ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Μου είπες «τα λέμε» όταν χωρίζαμε και σε μίσησα! Πως τα λέμε αφού τελειώσαμε;! Και όμως το εννοούσες , τα ξανά είπαμε και τα ξαναλέμε σχεδόν κάθε μέρα.
Χωρίσαμε όμως; Πως; Αφού μήνες τώρα σε νιώθω να με νιώθεις, σε βλέπω, λέμε τα νέα μας, φιλιόμαστε, αποχαιρετάμε ο ένας τον άλλον σαν να πρόκειται να ξαναβρεθούμε αύριο και ας είναι σε πέντε μήνες αυτό το αύριο.
Ελευθέρωσε με από μέσα σου! Αλλά πως να το κανείς ; Αφού μας ένωσε μια μαγεία. Αν πρόκειται να το κανείς πάντως, κάνε το σύντομα, γιατί πονάνε αυτά τα δεσμά. Δεν ξέρω ποιος πονάει περισσότερο, εσύ που πάντα είχες φίλο την μοναξιά και πάλευες μόνος με τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι σου τις νύχτες και το δικό μας «μαζί» σου έπεσε πολύ βαρύ και τώρα πρέπει να το «παίζεις» άνετος χωρίς να εκφράζεις κανένα σου συναίσθημα, ή εγώ που δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου ποτέ μόνη και τώρα παλεύω με φαντάσματα;
Ξέρεις; Τα είχα φανταστεί όλα όπως έγιναν πριν γίνουν, από τα ωραία έως τα άσχημα, για αυτό με έβλεπες να σε χαζεύω ώρες ώρες και να κυλάνε δάκρυα. Ήξερα πως ο χρόνος μαζί σου ήταν μόνο στιγμές, ανεκτίμητες στιγμές που μου έμαθες να τις ζω και να τις εκτιμώ και πως στη ζωή είναι ο,τι πιο σημαντικό, απλά μαζί σου ήθελα να είναι πολύ περισσότερες.
Άπειρα βραδιά ονειρεύομαι να έρθεις, να καταλάβεις και να με πάρεις αγκαλιά να κολλήσουν όλα τα κομμάτια μου ξανά γιατί κανείς δε γεννήθηκε για να ζήσει μόνος . Να έρθεις εσύ, πριν το κάνει άλλος. Πρώτη φορά χρειάζομαι χρόνο να μείνω μόνη μου και ας μοιάζει με τρομακτική καταδίκη και αυτό όχι γιατί είσαι αναντικατάστατος, αλλά λένε πως από αληθινό έρωτα σε έρωτα μεσολαβεί κενό.
Το σοκ του χωρισμού μεγάλο, τόσο που κανείς και τίποτα δεν μου κάνει πια εντύπωση και πως να μου κάνει αφού η καρδιά έμαθε να χτυπάει στους 160; Ίσως να έγινα αναίσθητη, να αλλάζω κι όσο αλλάζω να σου μοιάζω και να καταφέρω να σε αντιμετωπίσω κι εσένα έτσι κάποια στιγμή. Ένα πράγμα όμως δεν θα αλλάξει ποτέ, αυτό που μας ένωσε, θα το κρατάω μέσα μου όσο ζω. Προσεύχομαι για σένα, με εσένα έχω συνδυάσει την ευτυχία μου, γιατί μου έδωσες ζωή και μετά άρχισες να χάνεσαι από αυτήν σταδιακά.
Σε έχανα σιγά σιγά … Δεν θα ξεχάσω την παραμυθένια οικειότητα που ένιωσα όταν σε είδα, όταν μπήκα σπίτι σου τη μέρα που με τράβηξες από το χέρι για να με πας στον ήλιο, όσο μόνο εσένα άκουγα μουδιασμένη για να σωθώ από αυτό που ζούσα στον βάλτο που με τραβούσε όλο και πιο βαθιά. Μου μιλούσες και ηρεμούσαν οι σκέψεις μου, με έπαιρνες αγκαλιά και δεν ήθελες να με σφίξεις πολύ για να μη χαθώ έλεγες, γιατί έμοιαζα με νεράιδα που σε τράβηξε κι εσένα από τον τον δικό σου εφιάλτη.
Είμαι δίκη σου. Πάντα ήμουν, ήρθες, με βρήκες… Όταν πρέπει να κάνω ένα βήμα όπως μου λένε για να προχωρήσω, να ξεχάσω, εγώ δε μπορώ, εκπέμπω μια άρνηση. Έναν θυμό λες και μου φταίει ο άλλος, λες και κανείς δεν είναι εσύ και δε θα γίνει ποτέ. Δεν πιστεύω πως θα υπάρξει κάποιος να σπάσει αυτές τις άμυνες και δε θα τις ρίξω για τον καθένα όπως φοβάμαι πως μπορεί να κανείς εσύ.
Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου κι ελπίζω αφού δεν γυρνάς εσύ, κάποιος να καταφέρει να ρίξει τις άμυνες μου για να καταφέρω να συνεχίσω, να ζήσω αν και ίσως αυτός ο πόνος είναι ο πιο αληθινός τρόπος να νιώθω ζωντανή… Πρέπει να συνεχίσω και ας χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο σε μερικά χρόνια, γιατί ξέρω πως θες τον χρόνο σου να ωριμάσεις για να αντέχεις όσο δυνατά συναισθήματα θεωρούσα πως μπορείς να αντέξεις τώρα, αλλά δεν μπόρεσες τελικά. Κι ας θυμώνω με όποιον πάει να σε βγάλει από μέσα μου και του γυρίζω την πλάτη.
Annie Gizgizyan
