Σκότωσα τη μνήμη

Σαν βραδιάσει φοβάμαι. Βρίσκομαι να ακροβατώ ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε δύο ζωές. Στη μέρα και τη νύχτα. Στο σήμερα και το χθες.

Πόλεμο στήνει η μνήμη τα βράδια. Θύμησες που βαραίνουν, μου χτυπούν το μυαλό με λύσσα. Σ’ένα φόντο άχρωμο γεμάτο ομίχλη.

Πίσω από μια μαυρόασπρη κουρτίνα, να κάθομαι να παλεύω με τους εφιάλτες μου.

Να χάνομαι μέσα στη μοναξιά της μνήμης. Βουβή να μην μπορώ ούτε να κλάψω. Ένα άψυχο κορμί, πεθαμένο να κοιτά με αδειανά μάτια στο πουθενά.

Πόσο τη φοβάμαι…

Μάσκα φορούσε, μακιγιαρισμένη με ξένα συναισθήματα ήταν.

Την σκότωσα κι απόψε μαζί με το αύριο μου. Ενός ξεγυμνωμένου αύριο που φοράει πάντα μια μάσκα. Πώς να κρύψω όλες αυτές τις πληγές που έχω μέσα μου , που χάραξα στη μνήμη μου και αιμορραγεί;

Σωτηρούλα Τζιαμπούρη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *