Σειρήνα είσαι έρωτα!

Καλπάζει ο έρωτας κάνοντας σινιάλο στην αγάπη.
Φλέγεται στα μάτια τού πόθου, μεθυσμένος απ το πορφυρό της καρδιάς.
Το πέταλο της τύχης φοράει στα πόδια του πατάει, ξορκίζει το κακό, την λησμονιά την μαστιγώνει, τρέχει σε κάμπους οργασμού την λύτρωση ανταμώνει.
Του ονείρου πεταλούδα, πέπλο από μετάξι κόκκινο ντύνει το κορμί!
Πορθητής ο έρωτας!
Δαχτυλίδι από ρουμπίνι ακουμπάει στα κρινοδάχτυλα της αγάπης.
Και στενάζουν τα ασημένια φεγγάρια…
πανσέληνο στάζουν στις αισθήσεις, με μια αύρα από μεθύσι παραδείσου.
Τα κλειδιά της ευτυχίας μέσα σε ένα χαμόγελο σαν θεία κοινωνία σε στόμα αγγελικό.
Άγριο άτι, η αγάπη μου για σένα, ρίγος στο κορμί, σε εφτά ουρανούς με πάει.
Μέσα στο βλέμμα σου η νύχτα ντύνεται με άστρα, η πούλια χίλια σ αγαπώ, εξομολόγηση ψυχής κάνει στον εραστή αυγερινό..
Μυσταγωγία γλυκιά η αγκαλιά σου παραλύουν τα κύτταρα!
αθανασία σαν ζητούν στην γεύση απ τα φιλιά σου.
Είναι οι πέντε αισθήσεις μου, μια πυρκαγιά στην σάρκα
γράφουν με φλόγες στεναγμούς,ευλογημένους μα και καυτούς, αμαρτωλούς.
Σαν περπατάς μέσα στους δρόμους του μυαλού ανθίζουν τριανταφυλλιές και όρκους πλέκουν αγάπης..
Μοίρες δένουν τα όνειρα με κόκκινη κλωστή,
κρασί κερνούν τον έρωτα, σε φιλντισένια κούπα ακριβή.
Είναι οι νόμοι της καρδιάς,προσκύνημα σε βάθρο
σε ιερό σκαλίζουνε το σύμπαν με εξάρσεις το ορίζουνε.
Σειρήνα είσαι έρωτα,νεράιδα ξελογιάστρα που στα λημέρια της καρδιάς, μάγια τα χάδια σου ακουμπάς.
Ίππος που δεν γητεύεται στης λογικής καπίστρι είναι ο έρωτας Θεός, αγάπης ο μοναδικός.

Μέλη Φωτιάδου