Τα ομορφότερα αγάλματα έχουν τα περισσότερα χτυπήματα και οι ομορφότερες ψυχές τις περισσότερες θλίψεις.
Πολύ ποιητικό. Πολύ χριστιανικό. Πολύ αληθινό.
Δυστυχώς. Ή ευτυχώς. Ή και τα δύο.
Δυστυχώς, γιατί ποτέ δε σταματούν να πληγώνονται, αφού ποτέ δε σταματούν να δίνουν και ν’ αγαπούν.
Κι όσο δίνουν, τόσο προδίδονται.
Κι όσο αγαπούν τόσο πληγώνονται.
Κι όσο πληγώνονται κουράζονται, απογοητεύονται, κι όσο κρυώνει το αίμα στις πληγές, τόσο κι αυτές κρυώνουν και παγώνουν και σκληραίνουν και λένε “δεν ξαναγαπω”, “τέρμα το καλό παιδί” .
Και μόλις οι πληγές επουλωθούν επανέρχονται . Και ξανά μάνα.
Γιατί είναι “καταδικασμένες” ν’ αγαπούν.
Έτσι, είναι οι όμορφες ψυχές. Γεμίζουν θλίψεις από τις συναναστροφές με τις σκάρτες. Αυτές που μάταια προσπαθούν να γιατρέψουν με ενέσεις αγάπης, τρυφερότητας, αφοσίωσης, νοιαξιματος, συμπόνιας.
Τα ομορφότερα αγάλματα έχουν τα περισσότερα χτυπήματα και οι ομορφότερες ψυχές τις περισσότερες θλίψεις.
Ευτυχώς!
Γιατί κάτω από κάθε θλίψη υπάρχει μία ωφέλεια.
Γιατί κάθε θλίψη που αντέχουν δοκιμάζει δυνάμεις και αντοχές.
Γιατί κάθε θλίψη είναι μια δοκιμασία και κάθε δοκιμασία μια εμπειρία.
Γιατί μόνο αγαπώντας γνωρίζεις τους ανθρώπους, κι αν γνωρίζοντας τους σκοντάφτεις σε ψυχές μπετόν αρμέ και καρδιές στοκαρισμένες, τότε απλώς κάνεις λίγο πίσω και αλλάζεις κατεύθυνση, αναζητώντας ψυχές βελούδινες, καρδιές μαλαματένιες.
Γιατί αν πήγες με φόρα και δώρα στις άλλες τις μαύρες τις πέτρινες, που πήρανε τα δώρα και κόψανε τη φόρα, τότε σ’ αυτές που θα σε υποδεχτούν με χαμόγελα και αγκαλιές και χώρο θα σου δώσουν, θα πας μ’ ακόμα περισσότερα δώρα. Και με ακόμη περισσότερη φορά.
Γιατί οι όμορφες ψυχές δε στερεύουν.
Αλλά ανατροφοδοτούνται από την αγάπη που είναι φωλιασμένη μέσα τους παιδιόθεν.
Γιατί η αγάπη δε στερεύει.
Δεν κουράζεται.
«Η αγάπη μακροθυμεί (= είναι μακρόθυμη).
Η αγάπη χρηστεύεται (=είναι ευεργετική και ωφέλιμη).
Η αγάπη ου ζηλοί (= δε ζηλεύει)
Η αγάπη ου περπερεύεται (=δεν ξιπάζεται)
Η αγάπη ου φυσιούται (=δεν είναι περήφανη)
Η αγάπη ουκ ασχημονεί (= δεν κάνει ασχήμιες)
Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής (=δε ζητεί το συμφέρον της) , ου παροξύνεται (=δεν ερεθίζεται), ου λογίζεται το κακόν (=δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους), ου χαίρει επί τη αδικία (=δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία) , συγχαίρει δε τη αληθεία (=αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια)
Πάντα στέγει (=Όλα τα ανέχεται) , πάντα πιστεύει (=όλα τα πιστεύει) , πάντα ελπίζει (=όλα τα ελπίζει), πάντα υπομένει (=όλα τα υπομένει).
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει!!»
[Τα τελευταία λόγια, όπως θα καταλάβατε, από τον Ύμνο της Αγάπης, όπως είναι γνωστή στον χριστιανικό κόσμο το τμήμα του 13ου Κεφαλαίου της Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς την παλαιοχριστιανική αδελφότητα της Αρχαίας Κορίνθου και διασώζεται μέσω της Καινής Διαθήκης].
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
