Όσο ορθώνονται με πείσμα τα “γαμώτο” μένουν αναπάντητα τα “γιατί”!

Post Views: 5

Θυμάσαι τότε που πρωτογνωριστήκατε; Θυμάσαι τις ατελείωτες ώρες που μιλούσατε στο τηλέφωνο; Θυμάσαι που μάντευε τις εκφράσεις του προσώπου σου από την άλλη άκρη της γραμμής κι εσύ τρελαινόσουν που σε ήξερε τόσο καλά, που ένας άντρας τόσο γοητευτικός κι έμπειρος ήταν όλος δικός σου, που κυβερνούσες το μυαλό και την καρδιά του. Τα θυμάσαι όλα αυτά;  

Ε, όπως τα θυμάσαι , ξέχασέ τα. Διότι το μόνο εμπόδιο στην κατάκτηση της ευτυχίας είναι η ανάμνηση της ίδιας της ευτυχίας.  

Για ‘κεινο το τρίμηνο της περιόδου χάριτος , που όλα ακόμα φάνταζαν παραμυθένια και too good to be true , για να σώσεις εκείνο πάλεψες και προσπάθησες τόσο.  

Αλλά ο έρωτας σας είχε ενιαύσια θητεία. Σαν οικουμενική κυβέρνηση, καταλήξανε να κάνουν κουμάντο όλοι οι άλλοι, εκτός από σας, εκτός από τις ψυχές σας.  

Έκαναν κουμάντο τα νεύρα που προκαλούν οι υποχρεώσεις και τα αφεντικά.  

Έκαναν κουμάντο τα ψιλά που κουδουνίζουν στις τσέπες, καθώς τα χαρτονομίσματα είχαν τελειώσει, πολύ προτού βγει ο μήνας. Τα λεφτά, λένε, δε φέρνουν την ευτυχία. Όμως, η έλλειψή τους φέρνει τη μιζέρια , και η μιζέρια είναι σαράκι που τρώει τις στιγμές κι αδυνατίζει την καρδιά.  

Έκαναν κουμάντο οι εγωισμοί και οι βεντέτες, οι κόντρες και οι πόζες, οι τέως, οι πρώην, οι άσπονδοι φίλοι, τα κουτσομπολιά και οι ψίθυροι. 

Έκαναν κουμάντο οι δεσμοί αίματος, που κυριάρχησαν του δικού σας δεσμού.  

Δεν ήταν κάλπικη η αγάπη σας, ούτε κατά φαντασίαν αγάπη.  

Ήταν σπόρος που δε βλάστησε, μωρό που δε γεννήθηκε και δε μεγάλωσε, τιτανικός που ναυάγησε στο παρθενικό του ταξίδι. 

Η αγάπη σας!!! 

Άρρωστη σα φυτό που έχει προσβληθεί από ζιζάνιο, αδύναμη και καχεκτική σαν έμβρυο που αποβλήθηκε, πανέμορφη απ’ έξω σαν το ξακουστό υπερωκεάνιο, δημιουργούσε σε σας και σε όλους μεγάλες προσδοκίες, ανέπτυξε γρήγορα ταχύτητα, προσέκρουσε, πληγώθηκε και βούλιαζε σιγά σιγά.  

Κι εσύ προσπαθούσες να περισώσεις, ό,τι μπορούσε να σωθεί.  

Και σου’ μεινε στα χείλη το «γιατί» και το «γαμώτο». 

Που ποτέ δεν κατάλαβες ΓΙΑΤΙ η αγκαλιά που κούμπωσες τόσο τέλεια χαλάρωσε.  

Και πια δεν ένιωθες τα χέρια αυτά να σε χαϊδεύουν προστατευτικά, πια δε σου γαργαλούσε τ’ αυτί ο ψίθυρος της ανάσας του, πια δε συντονίζονταν οι καρδιές σας, δεν ανεβοκατέβαιναν ρυθμικά τα στήθη σας όταν κοιταζόσαστε. 

Κι έτσι, αφού ένιωσες ότι περίσσευες, έφυγες.  

Και γύρευες ακόμα το «γιατί».  

Ζητούσες απεγνωσμένα απαντήσεις, μια αναζήτηση που την έκανε πιο δύσκολη το «γαμώτο». 

Αφού ταιριάζετε γαμώτο; 

Αφού είστε όμορφοι, λυγερόκορμοι, αεράτοι σαν τις περήφανες λεύκες, που τα φύλλα τους θροΐζουν στο φύσημα του αγέρα, γεμίζοντας με αρμονικές μουσικές τη ζωή. 

Αφού τον θες ακόμα γαμώτο… 

Αφού κι αυτός σε γουστάρει γαμώτο…. 

Αφού σκέφτεστε ο ένας τον άλλον συνέχεια γαμώτο… 

Αφού κανείς από τους δυο σας δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα γαμώτο.. 

Και είναι ατελείωτα τα «γαμώτο» και παραμένουν αναπάντητα τα «γιατί». 

Και σπας το κεφάλι σου, και αναμοχλεύεις μέσα σου όλες τις στιγμές. 

Κρατάς τις καλές, αναλύεις τις κακές, φτάνεις στις ρίζες, τις ξεριζώνεις, προσπαθείς, παλεύεις, λαχανιάζεις, αγχώνεσαι, τρελαίνεσαι, νομίζεις πως ο χρόνος θα τελειώσει. 

Όχι, κορίτσι μου! Σταμάτα να παιδεύεις άλλο την ψυχή σου. 

Δε φταις εσύ, εσύ μόνο αγάπησες, δόθηκες και παραδόθηκες.  

Δε φταίει εκείνος, σ’ αγάπησε με το δικό του τρόπο, δόθηκε, ίσως δεν παραδόθηκε, μα δεν είμαστε όλοι όμοιοι. 

Τις πταίει , λοιπόν;;; 

Να μη σε νοιάζει… δε σε νοιάζει. 

Η ζωή φέρνει καμιά φορά τις σωστές αγάπες σε λάθος στιγμές. 

Η ζωή που σας ένωσε, τώρα σας απομακρύνει. 

Αυτή ίσως ξέρει καλύτερα. 

Αυτή κρύβει στο πέρασμα της τις απαντήσεις που γυρεύουμε. 

Σκούπισε τα μάτια σου, κορίτσι μου, κοίταξε ψηλά και προχώρα! 

Κάπου στο δρόμο θα βρεθεί ένας άλλος σπόρος ζωηρός έτοιμος ν’ ανθίσει, ένα μωρό στρουμπουλό και σφριγηλό , ένα καράβι με γερό σκαρί. 

Κάπου στο δρόμο μπορεί και να ξαναβρεθείτε. 

Μπορεί ο κύκλος σας να μην έκλεισε. 

Αλλά μέχρι τότε, γέλα αγάπη μου, γέλα και ζήσε, όπως σου αξίζει!

Ανθή Γεώργα

 

 

Post Views: 5

About Ανθή Γεώργα

Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει