Αρχαία Ελλάδα, ο παραμορφωτικός καθρέπτης και η στρεβλή Ρότα
Χαίρετε. Είναι καλοκαίρι και ας μην του φαίνεται. Μεταξύ άλλων πολλών που συμβαίνουν, ανεβαίνουν σε αρχαία και νέα θέατρα οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη καθώς και οι κωμωδίες του Αριστοφάνη. Για να ξέρω ποιοι θα μείνουμε παρέα σε αυτό τον κύκλο των άρθρων, ευθαρσώς σας δηλώνω ότι θα ασχοληθώ με τη θεματική και τα νοήματα, όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, ορισμένων εξ’ αυτών των έργων. Ο λόγος που το κάνω αυτό; Θεωρώ ότι μια από τις βασικές πηγές κακοδαιμονίας μας είναι η πλήρης παραμόρφωση του προσώπου της αρχαίας Ελλάδας. Όχι απλά αγνοούμε την κληρονομιά μας αλλά την κακομεταχειριζόμαστε από άγνοια ή ακόμα χειρότερα από επιλεκτική γνώση.
Δις ιζ Πάρθενων και Άκροπολ ρε κουτόφραγκε και δις ιζ Σπάρτα και Αλεξάντερ δε γκρέιτ και πάρε στη μούρη την αρχαία κληρονομιά. Σώκρατες και μην μας ζαλίζετε πολύ γιατί εδώ η ντιμόκρασυ και η επιστήμη και η τέχνη ρε. Είμαστε οι απόγονοι της Αρχαίας Ελλάδας και να τα αγάλματα, οι ναοί και τα αρχαία θέατρα. Αλήθεια αυτή είναι η αρχαία Ελλάδα ; Οι κίονες, τα αγάλματα , οι ρήσεις και τα κείμενα στα οποία επιφυλάσσουμε την τύχη των μαυσωλείων ; Κοιτάξτε αλλά μην αγγίζετε. Θαυμάστε αλλά μην σκέπτεστε. Υποκλιθείτε στο μεγαλείο αλλά μην αναλογίζεστε. Εμ τα αρχαία Ελληνικά; Διδασκαλία μέσα σε αίθουσες και χειρουργικό νυστέρι μην μας φύγουν οι χρόνοι, οι κλίσεις και τα απαρέμφατα και «άντε βρε μαλάκα καθηγητή τέλειωνε με τη γαμωμετάφραση, έχω ανοικτό το τσάτ και kane me add , ime mplok».
An ayta ine….συγγνώμη ξεχάστηκα, αν αυτή είναι η αντίληψη που έχουμε για την αρχαία Ελλάδα και τη γλώσσα της, δεν μου φαίνεται απίθανο ότι έχουμε γίνει οι νεόπτωχοι κληρονόμοι που οι οιμωγές μας μοιάζουν κρωξίματα πάνω από ένα πτώμα. Παραμελήσαμε την ιωνική φιλοσοφία, τη δωρική πειθαρχία, την αιολική ποίηση. Τη δημοκρατία την θυμόμαστε στα δικαιώματα μας, αλλά στις υποχρεώσεις μας τα ρίχνουμε στο κακό κράτος μόνο, όσο για την επιστήμη, θαυμάζουμε τα καμάρια μας που διαπρέπουν στο εξωτερικό, ξεχνώντας ότι εμείς τα εξορίσαμε.
Αρχαία Ελλάδα είναι το κλάμα του νεογέννητου με την πρώτη ανάσα και το χαμόγελο του γέροντα που φεύγει ξέροντας ότι επιτέλεσε το καθήκον του. Είναι τα παραμύθια των ομηρικών χρόνων και τα διονυσιακά έθιμα που συνεχίζουν ως τα σήμερα έστω και παραλλαγμένα. Είναι η φρονιμάδα στη σκέψη και τα όργια στον ιδιωτικό βίο. Είναι το μεγαλείο του Παρθενώνα και η μπαμπεσιά της κλοπής του συμμαχικού ταμείου για το χτίσιμο του. Είναι το αξεπέραστο Μολών Λαβέ αλλά και η φρίκη του Καιάδα, είναι ο επιτάφιος του Περικλή που εξυμνεί τη δημοκρατία των Αθηνών αλλά και η αδυσώπητη φράση των Αθηναίων στους δυστυχείς κατοίκους της Μήλου πριν την ξεπατώσουν. «Οι ισχυροί πράττουσι, οι αδύνατοι συγχωρούσι» και η φράση αυτή που κατέγραψε ο Θουκυδίδης στοιχειώνει τον ανθρώπινο βίο και τις διεθνείς σχέσεις από τότε.
Κυρίως είναι η συνειδητοποίηση ότι ο βίος βραχύς και δεν ωφελεί να τον περνάς μεμψιμοιρώντας και ελπίζοντας σε μια άλλη ζωή αλλά να συλλογίζεσαι, να πράττεις και να δέχεσαι ήρεμα τους θριάμβους και τις τραγωδίες. Οι Θεοί και οι ήρωες των αρχαίων δεν υπήρξαν άψογοι, όπως άψογοι δεν ήταν και οι πρόγονοι μας. Μπαμπέσηδες, μοιχοί, φθονεροί και κακιασμένοι υπήρξαν με τάση στις έριδες. Όμως πόσο υπέροχοι υπήρξαν όταν παραμέριζαν αυτά τα μειονεκτήματα για να αφιερωθούν στα μεγάλα.
Εν κατακλείδι, αλήθεια αν δεν φέρουμε την Αρχαία Ελλάδα και την κληρονομιά της όχι στα βολικά δικά μας μέτρα, αλλά στα μέτρα της Αλήθειας και της Ομορφιάς θα συνεχίσουμε να είμαστε οι ψωμοζήτες της Ευρώπης που θα θυμόμαστε και θα πουλάμε την περιουσία μας υλική και πνευματική για μια δεκάρα. Κάθε άποψη και διαφωνία δεκτή. Από την άλλη Τετάρτη αρχίζει η παρουσίαση των τραγωδιών.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
