Πήγε δύο… Νυχτώσαμε πάλι. Στην Πειραιώς κίνηση λίγη. Στο κεφάλι κίνηση πολλή. Κοιμάσαι; κοιμάσαι. Εγώ εδώ…γελάω με σάχλες. Εγώ εδώ…κάνω επανάσταση χτυπώντας αλύπητα κουμπιά πληκτρολογίου.
Εδώ… λέω “εντάξει, όλα καλά”. Το πιστεύω κιόλας. Εδώ… λέω “μπα, τα βαριέμαι τα ταξίδια”. Ψέματα. Τα λατρεύω. Παντός είδους. Τι να πω; ότι βολεύει η στασιμότητα;
Εδώ… να σου πλασσάρω το κομμάτι του εαυτού μου που θέλω να δεις. Αυτό που σε κοιτάει κατάματα με σιγουριά. Εδώ…να κρύβω το άλλο. Εκείνο που φοβάται. Εδώ…να θέλω να αλλάξω τον κόσμο αλλά όχι τον εαυτό μου. Εδώ…να μην παραδέχομαι αλήθειες. Ξεβολεύουν βλέπεις.
Εδώ… να βγάζω τη μάσκα μου, να αφήνω τα σκοτάδια μου ελεύθερα, τις σκιές μου δίχως καταναγκαστικά χαμόγελα, πρόσωπο και ψυχή αμακιγιάριστα , γυμνά και εκτεθειμένα. Εδώ…να υπογράφω με “Ε.Κ.” τις σκέψεις μου που διαλέγω να σου δώσω . Τις άλλες που -επιμελώς- κουκουλώνω και κρύβω τις αφήνω ανυπόγραφες.
Εδώ, γαμώτο μου, εδώ… να προσπαθώ να σε ξυπνήσω με κωδικοποιημένα μηνύματα αλλά εσύ κοιμάσαι… Άλλωστε, “πήγε δύο…”
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
