Όταν οι σκέψεις σου σε καταστρέφουν
Μεγάλη κατάρα το να φτιάχνεις εικόνες τις σκέψεις στο μυαλό σου! Ζωντανεύουν οι ρημάδες μπροστά σου και σε καταπίνουν ολόκληρο! Σα θεριό, ξεπηδούν απ’ το μυαλό σου για να σε βασανίσουν, για να βιάσουν τη ψυχή σου!
Ουρλιάζεις απ’ τον πόνο, τρελαίνεσαι απ’ το θόρυβο που κάνουν στο μυαλό σου, ενώ προσπαθείς να κρατήσεις το πρόσωπό σου ανέκφραστο. Μόνο στα μάτια σου φαίνεται το πόσο υποφέρεις εκείνη τη στιγμή. Γυαλίζουν προσπαθώντας να κρατηθούν στεγνά. Καίνε! Σκοτεινιάζουν! Γουρλώνουν προς τα έξω!
Είσαι συγκλονισμένη, τόσο που το σώμα σου αρχίζει να γίνεται άκαμπτο. Η καρδιά σου χτυπάει γρήγορα, αισθάνεσαι τη ροή του αίματος στις φλέβες σου. “Σσσςουυτ! Ήσυχα!” Ψελλίζεις απ’ το φόβο σου ενώ το μυαλό σου προχωρά το σενάριο!
Είναι τόσο αληθινό το ρημαδιασμένο… Είναι άραγε αυτό ένα έμφυτο ταλέντο; Είναι χάρισμα; Ή μήπως είναι τιμωρία από κάποια προηγούμενη ζωή;
Κλείνεις τα μάτια σου και δε σταματάει! “Ω! Θέλω να σταματήσει! Με εξουθενώνει, με αρρωσταίνει, με τελειώνει! 1-2-3… ” Σκέφτεσαι. Ακόμα εδώ! “Μια ωραία πεταλούδα… λα λα λα” ούτε και το τραγούδι πιάνει!
“Αααααααααα!” Κλαις, ξεσπάς , θρηνείς για κάτι που συμβαίνει στο μυαλό σου. Έχεις πια εξαντληθεί. Κλείνεις ξανά τα κουρασμένα μάτια σου. Τα μαλλιά σου βρεγμένα, κολλημένα στο πρόσωπό σου από το κλάμα. Είναι ξεκάθαρο ό,τι οι σκέψεις σου έχουν τη δύναμη να σε καταστρέφουν. Ό,τι σε χειρίζονται!
Κουλουριάζεσαι στην άκρη του κρεβατιού σου, αγκαλιάζεις σφιχτά τα γόνατά σου. Το ξέρεις ό.τι θα περάσει. Πάντα περνάει! Το “γιατί” που τριγυρνάει στο μυαλό σου, μοιάζει με μοιρολόι. Κάποτε πια, επικρατεί ησυχία! Εκεί μέσα, μοιάζει με βομβαρδισμένη περιοχή. Τώρα ο μόνος ήχος που γεμίζει το δωμάτιο είναι αυτός της αναπνοής σου. Κάπως έτσι σε παίρνει ο ύπνος! Άδειασες…