Αντίθετα με όσους ξέρουν, πάντα ένιωθα οικεία με όσους δεν ξέρουν τι θέλουν
Δεν ξέρω για σας αλλά το ερώτημα που μισούσα σαν παιδί ήταν «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Σε κάθε γιορτή, σε κάθε τραπέζι, σε κάθε επίσκεψη το ίδιο μονότονο, βασανιστικό ερώτημα. Το ρώταγαν όλοι. Από τους κοντινούς συγγενείς ως τον μπατζανάκη του τριτοτέταρτου ξαδέλφου που έρχονταν για επίσκεψη μια φορά την δεκαετία.
Αξέχαστα έμεναν τα καρφωμένα βλέμματα όλων που περίμεναν από τον πιτσιρικά ν’ ακούσουν μια καταπληκτική απάντηση για να θαυμάσουν την παιδική σοφία. Ακόμα πιο αξέχαστη έμενε η εκκωφαντική σιωπή που ακολουθούσε την αυθόρμητη απάντηση μου «δεν ξέρω». Οι αμήχανες ατάκες παρηγοριάς «μικρός είναι, θα μεγαλώσει και θα μάθει», μόνο χειρότερα έκαναν τα πράγματα.
Όσο μεγαλώνουμε κουβαλάμε στην πλάτη μας μνήμες και φορτία της παιδικής και νεανικής μας ηλικίας. Αυτό το ερώτημα «τι θέλεις από την ζωή σου» σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο σ’ ακολουθεί πάντα. Μπορεί η διατύπωση κάθε φορά να είναι διαφορετική. «Τι θα σπουδάσεις ;», «Που θα στείλεις βιογραφικό ;», «Πότε θα νοικοκυρευτείς;», «Θα μείνεις στην Ελλάδα ή θα φύγεις έξω;» είναι τα επιμέρους ερωτήματα που όλα καταλήγουν στο αρχικό. Τι θες από την ζωή σου.
Γενικά είμαι κατά των δυικών σχημάτων. Σε αυτό το ερώτημα όμως υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που ξέρουν και αυτοί που δεν ξέρουν. Οι άνθρωποι του προορισμού ή αυτοί του ταξιδιού. Ξέρεις τι θες από την ζωή σου όταν δεν παρεκκλίνεις του προγράμματος και των σχεδίων σου. Η δουλειά που θες, το σπίτι και το αυτοκίνητο που θες, το ταίρι που επιλέγεις είναι βάσει των προδιαγραφών και των απαντήσεων που έχεις θέσει. Ξέρεις τι θες και δεν αφήνεις τίποτα και κανένα να σου χαλάσει το σχεδιασμό. Ζεις μια καλά προγραμματισμένη ζωή. Ακόμα και οι αναποδιές που θα σου τύχουν δεν είναι εμπειρίες αλλά προσωρινά εμπόδια που θα υπερπηδηθούν.
Από την άλλη πλευρά όταν δεν ξέρεις τι θες, τα πάντα είναι ταξίδι. Δεν απορρίπτεις εξαρχής καμιά επιλογή. Δουλειές, γνωριμίες, σχέσεις δεν υπακούουν σε κανόνες και προκαθορισμένα θέλω. Αλλαγές σχεδίων, απρόσμενες ευκαιρίες ή αναποδιές δεν τις θεωρείς εμπόδια στη ρότα σου αλλά αναπάντεχες καλές ή κακές ζαριές στο παιχνίδι της ζωής. Ένα παιχνίδι που μπορεί να γίνει άγριο, βαρετό, γοητευτικό με ή χωρίς την θέληση σου. Η ζωή σου είναι το σύνολο των επιλογών και της πορείας που επιλέγεις όταν βρίσκεσαι στο σταυροδρόμι της τυχαιότητας και των επιθυμιών σου.
Συνεπώς το ερώτημα είναι το εξής: Σχεδίασε το μέλλον ή άδραξε την μέρα. Η εύκολη απάντηση είναι να κάνεις και τα δυο. Εύγε αν το πετυχαίνετε.
Κόντρα στην κοινή πεποίθηση ότι ισορροπημένος και κατασταλαγμένος είναι μόνο όποιος ξέρει τι θέλει από την ζωή του, εγώ θα χαρίσω το σέβας μου σε αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν ψάχνουν εύκολες απαντήσεις, δεν αρκούνται σε στάσιμες καταστάσεις, δεν φοβούνται να ρισκάρουν και κυρίως δεν έχουν βεβαιότητες.
Ο Βολταίρος έδωσε μια απάντηση που εμένα με καλύπτει. «Η αμφιβολία δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση, αλλά η βεβαιότητα είναι μία παράλογη κατάσταση». Τώρα που το σκέφτομαι ο μπαγάσας έδωσε σε δυο γραμμές την απάντηση που εγώ παλεύω να δώσω σ’ ένα κείμενο. Μπορεί να κάνω λάθος ή να ψάχνω να δικαιολογήσω εκ των υστέρων την παιδική μου απάντηση. Εξακολουθώ να φοβάμαι αυτούς που ξέρουν και να νιώθω οικεία με όσους δεν ξέρουν. Γούστα είναι αυτά και κάθε διαφωνία ή άλλη οπτική καλοδεχούμενη.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
