Αναπολώ τις βραδιές με τα επιτραπέζια παιχνίδια
Αναπολώ τα χρόνια που πέρασαν. Εκείνα που μαζευόμασταν στα σπίτια και παίζαμε επιτραπέζια πίνοντας μπύρες. Εκείνα τα χρόνια που δε μας ένοιαζε αν ξημέρωσε, επειδή είχε πλάκα να είμαστε άυπνοι στο πανεπιστήμιο, επειδή είχαμε αποθέματα, είχαμε όρεξη.
Θυμάμαι κάναμε συλλογές από παιχνίδια. Τα θέλαμε όλα, και ακόμα και το γεγονός ό,τι μπορεί ήταν πολύ ακριβά, δε μας σταματούσε από το να τα αγοράσουμε. Για μένα, ήταν το καλύτερο δώρο γενεθλίων που θα μπορούσα να λάβω.
Σιγά- σιγά, η παρέα αραίωσε. Οι νύχτες που παίζαμε ως το πρωί μειώθηκαν. Δε το καταλαβαίναμε τότε, ώσπου σταμάτησαν τελείως. Τα παιχνίδια μας, έμειναν σε μία στοίβα στο ράφι της αποθήκης να σκονίζονται. Hotel, monopoly, Pictionary, taboo, μυστήρια στο Πεκίνο, κερδίστε χάνοντας, master chef, cluedo, κληρονόμων 13 και τα άπειρα παιχνίδια της κάισσα, είναι σήμερα το δικό μου άλμπουμ αναμνήσεων που δε θα σβήσουν στο χρόνο. Ο προσωπικός μου θησαυρός.
Τα κοιτάζω εκεί στο ράφι, να στέκονται σε αχρηστία και ζωντανεύουν μπροστά μου οι εικόνες του τότε. Τότε που γελούσαμε δυνατά ως το πρωί, και οι γείτονες μας έκαναν συνέχεια παρατήρηση.
«Τί άλλαξε»; Αναρωτιέμαι και γυρίζω την ερώτηση στον εαυτό μου. Εγώ θα είχα χρόνο να παίξω τώρα παιχνίδια; Όχι! Όχι μόνο δεν έχω το χρόνο μα και τη διάθεση. Νομίζω ότι το μυαλό μου δεν μπορεί να μείνει αφοσιωμένο για πολλή ώρα σε ένα παιχνίδι, με κανόνες και σενάριο, είναι πολύ κουρασμένο από τις υπόλοιπες σκέψεις της μέρας, από τις ευθύνες, από τις υποχρεώσεις, που δε μπορώ να διασκεδάσω. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε που έχουμε συζητήσει ποτέ με κανέναν τους, για εκείνα τα χρόνια. Λες και δεν συνέβησαν ποτέ.
Πολλές φορές μου ζητούν τα παιδιά να παίξω μαζί τους τα πιο απλά παιδικά επιτραπέζια, όπως αυτό που πρέπει να βγάλεις τα αντικείμενα από το στόμα και τα αφτιά του ασθενή χωρίς να ακουμπήσεις τα τοιχώματα και ανάψει η μύτη του, που είναι άκρως διασκεδαστικό, και δεν μπορώ.
Αισθάνομαι βαριά, αισθάνομαι ότι το μυαλό μου δε μπορεί να αποβάλει έστω για λίγο τις σκέψεις της μέρας ώστε να διασκεδάσω, κι εκεί είναι που αναρωτιέμαι. Μου λείπουν πραγματικά εκείνες οι βραδιές με την παρέα, τις μπύρες και τα επιτραπέζια, ή μήπως τελικά μου λείπει εκείνη η εποχή της ανεμελιάς;
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
