Κουράστηκα να παριστάνω, πως μ’ αρέσει να είμαι μόνη

Τους είπα πως άργησα πολύ και μου είπαν είναι νωρίς ακόμα. Τους είπα πως τους λησμόνησα και μου είπαν δεν σε ξέχάσαμε ποτέ. Τους είπα πως δεν έπρεπε και μου απάντησαν πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Τους κοίταξα με απορία και με αγκάλιασαν.Έκανα τον μάγκα τους είπα και αυτοί με πήγαν βόλτα όπως πάνε τα μικρά παιδιά πιασμένοι σφικτά χέρι με χέρι. Τους είπα δεν μπορώ να ζητήσω συγνώμη και μου είπαν είσαι εδώ.Τους είπα πως έμαθα μόνη μου να περπατώ,να σκοντάφτω και να τσακίζω τα γόνατα μου.Πώς έπρεπε τους είπα να ματώσω. Τ ους είπα πως δεν έχω μάθει να αγαπώ γιατί φοβάμαι.Αν η αγάπη έχει τόση δύναμη πως εγώ δεν έχω δύναμη να παλέψω με το θεριό.

Μου είπαν πως με περίμεναν γιατί ήξεραν πως θα ξανά γυρίσω και γέλασα.Εγώ κανενός τον γυρισμό δεν αναμένω και δεν θα ξαναγύριζα ποτέ,και δεν με πείραξε που άφησα τα χέρια άδεια, ιδρωμένα και χιλιοχαρακωμένα. Τους είπα πως τα δικά μου όνειρα λογίζονται εφιάλτες. Ποτέ ξανά μου είπανε.Είσαι εδώ και αυτό είναι το σωστό. Και τους κοίταξα ξανά και δεν ξέρω μα τελικά είναι το σωστό. Εκεί ανήκω. Σε αυτούς που κάποτε άφησαν να τους αφήσω.Κουράστηκα νομίζω να προσπαθώ και να ξεγελιέμαι πως μπορώ άλλο μόνη. Να ακουμπήσω λίγο και εγώ. Μόνο για λίγο. Κι’ας είναι το όνειρο που θα τελειώσει το πρωί. Ας είναι..

Ιωάννα Νικολαντωνάκη