Τα νιάτα προστάζουν ανεμελιά και εμείς ξεχυνόμαστε στη δίνη τους
Υπάρχουν πράγματα που τα σκέφτεσαι αφού ήδη σε έχουν προσπεράσει. Είναι παιχνίδι αυτό μεταξύ εσένα και της ζωής. Μεταξύ της λογικής,των θέλω και των πρέπει.
Εκείνη ξέρει να σε κουμαντάρει και σε ρίχνει στα βαθιά για να μάθεις καλύτερο κολύμπι. Ξέρει τις αντοχές σου και αν δεν σε δοκιμάσει δεν σου δίνει έναυσμα να προχωρήσεις σε αφήνει να παλεύεις με τα κύματα. Την ώρα που τα ζεις δεν μπαίνεις στην διαδικασία για σκέψεις είναι χάσιμο χρόνου, απλά ζεις το τώρα.
Αν μπορούσα να φέρω τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα πολλά πράγματα γιατί πάλι φαντάζομαι το αόρατο φαντασματάκι που λέγεται ζωή θα με πήγαινε εκείνο όπου ήθελε και εγώ απλά θα το ακολουθούσα χωρίς πολύ σκέψη στα μονοπάτια που θα μου έδειχνε και θα τα εξερευνούσα.
Αυτά τα απάτητα που θα περίμεναν το δικό μου αποτύπωμα για να γράψουν μια ακόμη σελίδα στο βιβλίο της ζωής μου. Τα νιάτα προστάζουν ανεμελιά και εμείς τυφλοί από έρωτα για να πιούμε τη ζωή στο ποτήρι ξεχυνόμασται στη δίνη της.
Λάθη ποιος δεν κάνει;
Αν είχα την εμπειρία και το σημερινό μυαλό σίγουρα θα έκανα πιο λίγα. Τα νιάτα όμως δεν έχουν εμπειρία.
Το λέει άλλωστε και η λέξη.
Νέο..Ότι νέο είναι και μικρό, είναι άμαθο. Ένα μπουμπούκι είναι που περιμένει να ανθίσει. Αν δεν ανθίσει πως θα μαραθεί; Πώς θα αρχίσουν να πέφτουν τα φύλλα του; Μόνο τότε θα μάθει, όταν θα αρχίζει να μαραίνεται.
Ένα πράγμα μόνο θα έκανα καλύτερα θα έδινα πιο πολύ χρόνο στους αγαπημένους μου που πέταξαν μακριά μου. Έτσι κι εγώ έμαθα να αγαπώ τις εμπειρίες μου. Δεν έχει σημασία αν ήταν καλές ή κακές.
Αφού τις έζησα έγιναν ένα με το πετσί μου και τις κουβαλάω μαζί μου.
Αν προσπαθήσω τώρα να τις βγάλω από πάνω μου θα γδάρω το δέρμα μου και οι πληγές θα με πονέσουν ακόμα πιο πολύ.
Πρέπει να σκάψω πολύ βαθιά για να βρω τις ρίζες τους και τότε δεν θα έχει απομείνει τίποτε από μένα,θα είναι σαν να έχω ήδη πεθάνει. Αφού δεν θα έχω παρελθόν, δεν θα έχω και μέλλον.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
