Μιζέρια παντού βρε παιδί μου βαρέθηκα τους άχρωμους ανθρώπους.
Ακόμη και στα συναισθήματα φθηνοί είναι όλοι.
Κενά λόγια χωρίς ουσία που τους ακούς να μιλάνε και απλά κουνάς το κεφάλι για να μην ρίξεις κανένα σιχτίρι και χαλάσεις την εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα.
Όχι ότι σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτό αλλά άντε τώρα να κάθεστε να εξηγείς σε ντουβάρια όπως είναι οι περισσότεροι ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Τίποτα δεν έμεινε γνήσιο πια.
Ούτε τα συναισθήματα αφού εύκολα τα καμουφλάρουν οι δεξιοτέχνες και πλασάρουν γοητεία μαγεύοντας τους ηλίθιους που τους κοιτούν με ανοιχτό το στόμα, ή τους απελπισμένους που ψάχνουν σανίδα σωτηρίας να πιαστούν.
Όλοι αυτοί πέφτουν αμαχητί στα δίχτυα των επιτηδείων ντενεκέδων και αν κάποτε ξυπνήσουν αρχίζουν να μετρούν τις τρύπες τις ζωής τους που είναι περισσότερες από τις τρίχες των μαλλιών τους.
Ποια να πρώτο κλείσουν;
Οι πληγές εν το μεταξύ επουλώνονται από μέσα προς τα έξω και όσο εξακολουθούν να ματώνουν η ανάρρωση προβλέπεται πιο αργή και από βηματισμό χελώνας.
Δώσε ρε παιδί μου φως στον άνθρωπο που γουστάρεις και αν δεν είναι στα κυβικά σου άστον να προχωρήσει πάρα πέρα μήπως δει καμιά άσπρη μέρα.
Ίσως με κάποιον άλλο άνθρωπο κουμπώσει καλύτερα από σένα που τσιγκουνεύεσαι να δώσεις συναισθήματα.
Τζάμπα είναι αν δεν το ξέρεις.
Τώρα να μου πεις μπορεί να μην γνωρίζεις κιόλας πως να δίνεις χαρά στον κόσμο.
Ίσως να αγνοείς ότι στην γη υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, για αυτούς λέω βρε παιδί μου που περπατάνε δίπλα σου και γεμίζουν τα μάτια σου όταν τους βλέπεις να κινούνται γύρω σου.
Τώρα αναρωτιέμαι κιόλας;
Τους βλέπεις καθόλου;
Ή μόνο τους κοιτάς απλά;
Προλαβαίνεις άραγε να δεις κάποιον άλλον πέρα από σένα;
Ζήσε βρε και μην τσιγκουνεύεσαι μόνο έτσι θα φτερουγίσει η καρδιά σου.
Μόνο έτσι θα γελούν τα μάτια σου.
Μόνο με αγάπη θα γεμίζει η ζωή σου αρώματα.
Μόνο όταν κρατάς κάποιον απ’το χέρι και νιώσεις την ζεστασιά του θα μπορέσεις να κατακτήσεις τον κόσμο.
Μαζί θα προχωράτε και το σεντούκι της ψυχής σου θα γεμίζει και θα ξεχειλίσει.
Και εσύ θα μαζεύεις τα αποθέματα και θα τα σκορπάς γύρω σου σε αυτούς που τα στέρησες.
Άδραξε τη χαρά και μην την αφήσεις πάλι να σου ξεφύγει.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
