Όταν έμαθε να πετάει
Είχα τους ενδοιασμούς μου όταν το πήραμε στο σπίτι. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι εκτός από δυο σκυλιά και δυο παπαγάλους θα φιλοξενούσαμε και ένα περιστέρι.
Δεν ήθελα να σε κακοκαρδίσω. Έτρεξες και το γλύτωσες από γάτες και σκυλιά έτοιμα να το κατασπαράξουν. Το έκλεισες προστατευτικά μέσα στις παλάμες του. Του χάρισες ένα φιλί και του υποσχέθηκες πως δεν θα το αφήσεις να πεθάνει.
Πήρα και εγώ το κουράγιο μου και ήλπιζα να ερχόταν σύντομα η μέρα που η πληγή στη δεξιά φτερούγα θα επουλωνόταν και πως θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω στη δική του ζωή χωρίς να φοβάται.
Πέρασε ένα διάστημα μέσα σε χαρτόκουτα με αυτοσχέδια παράθυρα, μέχρι τελικά να πάρουμε δανεικό ένα κλουβί και να μπορεί και αυτό να χαρεί τον ήλιο από τη βεράντα.
Τα βράδια, μέσα στα πλαίσια ενός προγράμματος αποκατάστασης, περιφερόταν ελεύθερο κάτω από τα γεμάτα έκπληξη και περιέργεια μάτια δυο σκυλιών που δεν τόλμησαν στιγμή να το τρομάξουν. Πιο πολύ μου φαινόταν πως περίμεναν και αυτά να το δούνε να πετάει. Είχε μπόλικη συντροφιά ο νέος μας φιλοξενούμενος. Φαγητό, νερό, φροντίδα και αγάπη.
Χθες δεν περπάτησε καθόλου. Χθες άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά.
Και τότε μου έκανες μια αγκαλιά και μου είπες πως τα καταφέραμε. Πως σώσαμε μια ζωή.
Τώρα εγώ κοιτάω το κλουβί και κάτι λείπει. Κάτι μου λείπει. Κάτι μας λείπει.
Λες να έρχεται να μας βλέπει;
Ίσως να κρατήσουμε το κλουβί…
Ίσως κάποιο άλλο περιστέρι να χρειαστεί μια μέρα λίγη βοήθεια…
Ποτέ δεν ξέρεις.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
