Διπλό το παίρνεις μόνο εσύ το παιχνίδι
Να ‘μαι πάλι εδώ με δάκρυα στα μάτια και αγκαλιά ένα μαξιλάρι να ζεσταίνω τα χέρια που λίγο πριν τα κράταγες εσύ. Είχα πει πως δεν θα σε ξανά άφηνα να με πλησιάσεις. Μα να που σήμερα πάτησα για άλλη μια φορά τον όρκο μου. Πως το κάνεις κάθε φορά και το τέλος που ορκίζομαι, το διαγράφω.
Ένα τηλεφώνημα σου, ένα θέλω να σε δω, μια δήλωση που μοιάζει με εντολή, μου ανήκεις. Κι εγώ πάλι εδώ, γνωρίζοντας την συνέχεια και προχωρώντας στο δρόμο που μου δείχνεις. Μα δεν μπορώ να σε κατηγορήσω, είσαι ξεκάθαρος μαζί μου εξαρχής. Δεν μπορώ να την αφήσω, μ’ αγαπάει. Η ίδια κουβέντα από τα χείλη σου κάθε φορά, να μαχαιρώνει την ψυχή μου. Και εγώ να σε ρωτάω, εμένα τι με θες.
Επόμενο βήμα σου αφοπλισμός, είσαι δικιά μου και δεν θα σε έχει κανένας άλλος. Πόσες φορές προσπάθησα να κρύψω μέσα στο πόνο το πικρό χαμόγελο της αποδοχής σε αυτήν σου την κουβέντα. Γνωρίζοντας την αλήθεια των λόγων σου.
Να πως σε κάνει ο έρωτας, όχι ο ανταγωνισμός προς την αντίζηλο. Αλλά εκείνος που γεννήθηκε πριν εμφανιστεί εκείνη στο προσκήνιο. Πως με κάνει να αποδέχομαι το, δεν θέλω να το μάθει κανείς, ενώ εγώ θέλω να φωνάξω την αγάπη μου.
Αλλά μην απορήσεις όταν οι άλλοι αναρωτηθούν όταν θα μας δουν παρέα, το τι συμβαίνει μεταξύ μας. Σε αυτό δεν θα προδίδω εγώ μα κι εσύ. Αυτά δεν κρύβονται τουλάχιστον στα βλέμματα.
Και εκείνη την ώρα που θα χαμηλώσεις και πάλι τα μάτια σου, όταν θα με αντικρίσεις μέσα στον κόσμο, θα ξέρεις το λόγο. Γιατί ναι μεν το παιχνίδι θα το έχεις πάρει διπλό, αλλά ο έρωτας που θα αντικρίζεις σε μένα θα μου δίνει έναν πόντο επιπλέον.
Ως την επόμενη φορά εκεί στα σκοτεινά που η αγκαλιά μου θα σε περιμένει παγώνοντας την θλίψη του μετά.
Χριστίνα Ρογκάκου