Εφτά ψυχές
Λένε πως οι γάτες έχουν εφτά ψυχές.
Δεν ξέρω …
Τις βλέπω να λιάζονται τα πρωινά
Να κοιμούνται κοντά στις ρόδες των αυτοκινήτων
Πάνω στα παρμπρίζ, στις οροφές τους
Να περπατάνε στις στέγες των σπιτιών
Να καβγαδίζουν μεταξύ τους
Να βγαίνουν από κάδους απορριμμάτων
Να κουβαλάνε περήφανες τη λεία τους
Να ακροβατούν πάνω σε πεζούλια
Να ζητούν χάδια και γλυκόλογα
Να ονειρεύονται
Ναι, είμαι σίγουρη πως ονειρεύονται
Πως δεν πεινάνε πια
Πως κανείς δεν τις κλοτσάει λες και είναι ποδοσφαίρου μπάλες
Πως δεν τους πετάει κανείς καμία πέτρα
Είναι και αυτός ο αλλοδαπός στη γειτονιά ξέρεις
Μαζεύει από τους κάδους πλαστικά μπουκάλια ανακύκλωσης
Και φέρνει πάντα φαγητό στις γάτες
Και αυτές του νιαουρίζουν για ευχαριστώ
Λένε πως οι γάτες έχουν εφτά ψυχές
Δεν ξέρω …
Τις προάλλες είδα στην άκρη του δρόμου πεταμένο ένα μικρό λευκό γατί.
Μου φάνηκε πολύ μικρό για να έχει ξοδέψει ήδη τις υπόλοιπες έξι.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
