Ο Φάτσας πέθανε ή κοιμήθηκε δεν ξέρω. Ξέρω ότι λείπει από τη γειτονική αυλή. Δεν ακούω πια το κλάμα του. Στη θέση του ένα μαύρο κουτάβι. Κλαίει και αυτό μα σαν μωρό, είναι διαφορετικό το κλάμα. Κλαίει όχι γιατί πονάει όπως τον Φάτσα μα γιατί θέλει χάδια και χαρούλες ή γιατί του λείπει η μάνα του.
Ο Φάτσας πέθανε ή κοιμήθηκε δεν ξέρω. Ήτανε παππούλης μου λες, έτσι είναι η ζωή. Μα εγώ σκέφτομαι τον Φάτσα. Ήθελα να του πω πως τον αγαπούσα και ας τον φοβόμουνα.
Του το είπες, μου απαντάς. Έκρυψες το σ’αγαπώ σου μέσα στο σνακ που του δώσαμε χθες το βράδυ, ξέχασες;
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
