Στοιχηματίζω εκατομμύρια πως η ευτυχία σε χρόνο αόριστο είναι πάντα δίπλα μας.
Για ότι γίνεται που δεν μας αρέσει και που ανατρέπει τα πάντα στην ζωή μας φταίμε μόνο εμείς.
Εμείς απλά κλείνουμε τα μάτια,και λέμε θα ξανά έρθει.
Εμείς την τυραννάμε παίζοντας μαζί της νομίζοντας πως κάθε μέρα θα μας χτυπάει την πόρτα.
Εμείς την αγνοούμε και ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Εμείς σκορπάμε την ζωή μας ανούσια περπατώντας σε άδεια σοκάκια.
Εμείς σβήνουμε τα φώτα της ψυχής μας και δεν μας βλέπει,και ψάχνει στα τυφλά να μας βρει..
Εμείς αφήνουμε αποτυπώματα στις ζωές των ανθρώπων που μας νοιάζονται χωρίς να δίνουμε μεγάλη σημασία αν θα τους πονέσουμε.
Εμείς δεν λογαριάζουμε τις λέξεις νομίζοντας ότι οι άλλοι αντέχουν την σκληρή μας γλώσσα.
Εμείς δημιουργούμε εύθραυστες μέρες και την νύχτα γλείφουμε τις πληγές μας.
Εμείς αποζητάμε σιγουριά, μα δεν μας αρέσουν τα καλούπια.
Θέλουμε να είμαστε πρωταγωνιστές στην σκηνή,μα όταν πέσει η αυλαία χανόμαστε σαν την άδεια πλατεία που βλέπουμε πίσω από την κλειστή κουρτίνα μπροστά μας, και περιμένουμε να παίξουμε στην επόμενη μέρα άλλη μια παράσταση για να πάρουμε λίγη χαρά από το προσωρινό χειροκρότημα των θεατών και λάμψη από τα φώτα της ράμπας.
Και την επόμενη μέρα περιμένουμε τους επόμενους θεατές και πάει λέγοντας.
Σπαταλάμε συναισθήματα και τα καταδικάζουμε εις θάνατον.
Καταρρέουμε όταν κάποια στιγμή μείνουμε μόνοι και ψάχνουμε στα θεμέλια της ζωής μας να δούμε αν έχουν τραυματιστεί οι κολώνες από τις συνεχείς δονήσεις των χρόνων.
Θάρρος δεν έχουμε να παραδεχθούμε πόσα λάθη κάνουμε και να προσπαθήσουμε έστω και την τελευταία στιγμή να σώσουμε ότι σώζεται.
Εμείς κατευθύνουμε την πτώση μας.
Εμείς παίρνουμε τα ρίσκα μας πιστεύοντας πως η ζωή μας χρωστάει μία ακόμη ευκαιρία.
Όλα αυτά τα χρόνια παίρναμε μαθήματα,μα είμασταν ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Συνηθίσαμε να είμαστε αιχμάλωτοι των επιλογών μας.
Αυτό που λυπημένα τώρα σκέφτομαι είναι ότι βολευτήκαμε και προσαρμόσαμε την ζωή μας στα λάθη μας εξαπατώντας την ψυχή μας που περιμένει την επανάσταση μας για να χαρεί και εκείνη κάποτε.
Εμείς ρισκάραμε και κλείσαμε απ’έξω την άνοιξη,αυτή που γεμίζει το είναι μας και που μας κάνει να αισθανόμαστε πάλι παιδιά.
Αρρωστήσαμε την ευτυχία και τώρα που νοσεί την φωνάζουμε δυστυχία.
Μα και πάλι την αγνοούμε, κάνοντας πως δεν βλέπουμε τις πληγές της!
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
