Χάθηκες. Κρύφτηκες πίσω από άνανδρες σιωπές, αναπάντητες κλήσεις και
μηνύματα χωρίς αποδέκτη. Ησυχία, απώλεια βουβή μ’ ένα «γιατί» να
μεγαλώνει, να γιγαντώνεται, όσο περνούν οι ώρες.
Βασανίζομαι, ψάχνω απαντήσεις. Λείπεις όμως να τις δώσεις. Αδυνατείς; Αρνείσαι; Φοβάσαι; Θέλει
κότσια η αξιοπρέπεια. Θέλει ήθος, δύναμη. Πού να τη βρεις εσύ; Έμαθες μόνο
να παίρνεις. Να αρπάζεις. Και έπειτα να εξαφανίζεσαι χωρίς ενοχή, χωρίς να
σε νοιάζει για τον πόνο που προκαλείς, χωρίς εξήγηση. Έστω μια λέξη. Γιατί,
γιατί, γιατί;;;
Κι όμως, πόσο εύκολα σου έβγαιναν οι λέξεις κάποτε. Όταν
έπλεκες τον ιστό σου γύρω μου. Κι εγώ στροβιλιζόμουν στις ασημένιες σου
κλωστές, δίχως να καταλάβω ότι κολλούσα πάνω τους και παγιδευόμουν.
Οφείλω να το παραδεχτώ πάντως. Έχεις επιδεξιότητα στο λόγο….
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
