Αν η ζωή ήταν δικαίωμα επιλογής συνειδητής δε θα υπήρχαν άνθρωποι…
Είναι το τίποτα λίγο και δεν αρκεί για να ξυπνάω με ένα χαμόγελο στα χείλη, είναι που νιώθω ότι ο τόπος αυτός δε με χωράει και δε θέλω να σπαταλήσω άλλο τις ώρες μου εδώ για να πω ότι κάτι έκανα, ότι έζησα.
Πόσο μάταιη μοιάζει η προσπάθεια των άλλων να κάνουν κάτι, να βρουν νόημα, να σκοτώσουν αυτό που όταν τους χαρίστηκε όλοι έκλαιγαν συγκινημένοι από χαρά, την ίδια τους τη ζωή.
Αν η ζωή ήταν δικαίωμα επιλογής συνειδητής δε θα υπήρχαν άνθρωποι, θα προτιμούσαν να κάνουν κάτι άλλο, να γίνουν αστέρια. Εκείνα είναι τυχερά, υπάρχουν στον ουρανό και όλοι τα κοιτούν το βράδυ μαγεμένοι, δεν ξέρουν όμως κάτι, αυτά έχουν πεθάνει προτού ακόμα το αντιληφθούμε και το φως που φτάνει σε εμάς δεν είναι παρά το κύκνειο άσμα τους λίγο πριν χαθούν εντελώς και σβήσουν. Και τι μένει ύστερα από αυτό; Το σκοτάδι, όλα τα καταπίνει και έχεις μετά την αίσθηση ότι τίποτα δεν υπήρξε, ότι όλα ήταν οφθαλμαπάτη…
Μακάριοι οι νεκροί που βρίσκονται στον Άδη…. διάβασα κάποτε και έγραψα τους στίχους σε ένα χαρτάκι στον τοίχο του δωματίου μου απέναντι από το κρεβάτι μου για να το βλέπω κάθε που ξυπνώ και να παίρνω κουράγιο… Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα έρθει η σειρά μου. Αν θα είμαι τότε ευτυχισμένος δεν ξέρω, θα είμαι όμως καλύτερα από εδώ, αυτό το ξέρω με σιγουριά…
Γιατί έζησα και όλα αυτά που είδα κόμπος στο στομάχι μου και δεν μπορώ να καταπιώ, γιατί κατάπια πολλές στενοχώριες μαζί και πολλές λύπες και είναι αργά πια να γεμίσει την καρδιά μου έστω και ένα χαμόγελο.
Δε ζεσταίνει πια η καρδιά από πέτρα, δε λιώνει ο πάγος που την περιβάλλει, γιατί έκανα κόπο να τον χτίσω γύρω της έτσι που τίποτα να μην την διαπερνά και τώρα δεν μπορεί να γίνει κάτι… δεν μπορώ να αισθανθώ, δε θέλω να ζήσω…
Κωσταντής Μεγαλόνησος
