Ποτ πουρί από σκέψεις

Έχω ένα νου σατανά. Έχω μια καρδιά κλειδωμένη. Έναν πόλεμο μέσα μου και δεν ξέρω με τι να πρωτοξεκινήσω.

Να πιάσω το νου μου και να τον βαράω στον τοίχο μέχρι να μου πει: ‘’Φτάνει, Ιωάννη!’’; Να τον καλοπιάσω, να του δώσω ένα γλυκάκι να ηρεμήσει μέχρι τη στιγμή που θα με στήσει αυτός στον τοίχο και θα μου κάνει τα παιχνιδάκια του;  Εμένα, οι σκέψεις μου τρέχουν συνεχώς, δεν σκέφτομαι και τα πιο χαρούμενα γεγονότα αλλά σαν μία αγελάδα αναμασώ την τροφή μου (τις σκέψεις μου) και μου προκαλώ μια ωραιότατη σύγχυση, μια γλυκανάλατη μελαγχολία, ένα πένθος βαρύ. Τουλάχιστον, αυτή είναι μια συνέπεια των τελευταίων ετών. Ό,τι και να κάνω ο νους θα ηδονίζεται με το να μου δείχνει περίτρανα ότι ο μεγαλύτερος μαλάκας είμαι εγώ που δεν μπορώ να κάνω κουμάντο. Σε ποιον; Στον ίδιο μου τον νου!

Τώρα ας πιάσουμε την έρημη την καρδούλα. Αχ, κι αυτή η καρδιά με αρνήσεις μεγάλωσε και ωρίμασε πιστεύοντας πως το να εκφράζεσαι είναι αδυναμία, μια κατάρα του ανθρώπου. Και αυτή η κατάρα, υποβίβασε τον άνθρωπο, τον έκανε μια άρνηση ολόκληρο.

–         Μην το πεις αυτό.

–         Μην εκφράζεσαι έτσι.

–         Μη μιλάς έτσι.

–         Δεν πρέπει να κλαις.

Δε μου γαμιέστε όλοι σας; Αυτή η άρνηση περιέχει μια λανθάνουσα προτροπή.

Έχω πολλά νεύρα και πολύ θυμό ανέκφραστο αλλά να ξέρετε είναι ευλογία να βρίσκεις ανθρώπους που μπορείς να εκφράζεις τα καταπιεσμένα συναισθήματά σου και τις απρεπείς σκέψεις σου. Και τώρα που το σκέφτομαι γιατί μία σκέψη να εμπεριέχει κάποιο ταμπού;

Κάποια στιγμή η ζωή θα γίνει πολύ πιο όμορφη από ό,τι είναι: Θα μπορέσουμε να συγχρονίσουμε το νου με την καρδιά κι αυτό να βγαίνει προς το σύμπαν. Το σύμπαν θα λαμβάνει την αγάπη μας και θα μας επιστρέφει αγάπη. Αλλά να θυμάστε, πρώτα πρέπει να δώσεις και μετά ίσως σου επιστραφεί κάτι, αλλά και να μην έρθει εσύ θα ξέρεις πως έχεις πια έναν νου καθαρό και μια καρδιά δίχως κάγκελα.

Iωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης