Δύσκολοι καιροί και ερωτήματα που ψάχνουν απάντηση. Το γκρέμισμα ενός ζόρικου τοίχου
Χαίρετε. Ένα από τα πιο δύσκολα ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι ποια είναι η θέση μας στον κόσμο. Σε απλά ελληνικά, τι διάολο ήρθαμε να κάνουμε εδώ ; Να φάμε, να πιούμε, να κάνουμε έρωτα, ταξίδια, να εργαστούμε, να διαβάσουμε, να ζήσουμε τις στιγμές ; Να γίνουμε καλύτεροι μέρα με τη μέρα ; Να κατακτήσουμε τη δόξα, το χρήμα, την εξουσία; Να αφήσουμε παρακαταθήκη λόγια και έργα στους επόμενους; Όλα αυτά , τίποτα από αυτά;
Πολλοί νομίζουν ότι τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι δύστροπα ή σκωπτικά μιλώντας «βαριά φιλοσοφία». Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Ο τρόπος που θέτεις τα ερωτήματα για τη ζωή και κυρίως ο βαθμός της ειλικρίνειας με τον οποίο επιλέγεις να τα απαντήσεις καθορίζουν τον τρόπο που θα ζήσεις και θα συμπεριφερθείς απέναντι στον εαυτό σου και στους άλλους. Υπάρχει βέβαια η περίπτωση να μην επιλέξεις να μπεις στην διαδικασία των υπαρξιακών ερωταπαντήσεων. Δικαίωμα σου σεβαστό και γλιτώνεις πολλούς πονοκεφάλους αλλά και μυρωδιά δεν πήρες από το μεγαλειώδες δώρο της ζωής σου.
Ξεκινάω λοιπόν από την παραδοχή ότι όλοι μας είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Κουβαλάμε την αγιοσύνη και την παλιανθρωπιά, το μεγαλείο και την μικρότητα μας. Δεν θα κουραστώ να γράφω ότι σε ένα ρευστό, δυστοπικό κόσμο γεμάτο αμφιβολίες και φόβους μπορείς να επιλέξεις να κρυφτείς. Είναι ανθρώπινο, είναι λογικό και καμιά όρεξη δεν έχω να παραστήσω τον Θεό και να σε κρίνω. Τεράστιος ο κόσμος και εμείς μικροί. Έλα όμως που έχω άλλη άποψη. Βγες άνθρωπε και φανερώσου. Με τις αρετές και τα πάθη σου.
Οι καιροί είναι αυτοί που είναι. Βιάζουμε τη μάνα –Φύση, σπαταλάμε δις σε οπλικά συστήματα που μπορούν να μας τινάξουν στον αέρα και παιδιά γίνονται τροφή σε όρνεα γιατί καταδικάζονται σε πείνα και δίψα, αποθεώνουμε τους ασήμαντους και αγνοούμε τους σημαντικούς και οι κοινωνικές-οικονομικές ανισορροπίες γίνονται γενιά με τη γενιά μεγαλύτερες. Τι ύβρις απέναντι στην ύπαρξη μας και στον κόσμο μας αλήθεια.
Ο Καμύ έγραφε ότι είμαστε το άθροισμα των επιλογών μας. Προσθέτω λοιπόν ότι οι επιλογές μας είναι οι απαντήσεις μας στο βασικό ερώτημα. Τι ήρθα να κάνω εδώ; Οι απαντήσεις είναι δικές μας, οι επιλογές δικές μας και το τίμημα που θα πληρώσουμε και αυτό δικό μας. Γιατί να μην γελιόμαστε. Κάθε επιλογή έχει τίμημα. Τώρα που το σκέφτομαι το τίμημα δεν είναι δικό μας αποκλειστικά και δεν το πληρώνουμε μόνο εμείς.
Ώρες ώρες νιώθω ότι έχουμε χτίσει ένα θεόρατο τοίχο φτιαγμένο από τα χειρότερα υλικά του ανθρώπινου είδους. Μίσος, φθόνος, απληστία, προκαταλήψεις, στερεότυπα. Είναι γερός ο άτιμος. Σε κάθε γενιά θα βρίσκονται άνθρωποι να τον κάνουν πιο ψηλό, πιο ανθεκτικό. Με έχει πιάσει λοιπόν ένα πείσμα, παιδιάστικο θαρρώ. Να ανοίξω μια χαραμάδα στον γαμημένο τον τοίχο και να δείξω στον γιο μου ένα τόσο δα μικρό κομμάτι ανέφελου ουρανού. Να δει αυτός και η γενιά του τον όμορφο, καθαρό κόσμο που αξίζει να ζει κάθε άνθρωπος και όχι να τσαλαβουτάει σε λάσπες και να χτίζει τοίχους. Να ζήσει την ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
