Χτυποκάρδια στο θρανίο

Μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Μια παράσταση που όσες φορές και να την δεις, πάντα θα βρίσκεις έναν ακόμα λόγο να την αγαπήσεις. Η ‘’Λίζα Πετροβασίλη’’ έχει προκαλέσει τόσο άφθονο γέλιο και χιλιάδες άλλα συναισθήματα που δεν ευθύνονται μόνο στην αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά και σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν ακόμα και σήμερα να ξαναζωντανέψουν αυτό το μεγάλο θαύμα του θεάτρου. Οι ρόλοι, δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με την μορφή και τα σώματα των ηθοποιών που τους υποδύονται, αλλά με τα συναισθήματα και την δράση των ηρώων όταν τα ενσαρκώνουν. Σημασία έχει αυτό που θα δείξεις. Με άλλα λόγια, έναν κόσμο άρρηκτα συνδεδεμένο με τα συναισθήματα που βίωσες. Κανένας ρόλος δεν ανήκει σε κανέναν. Οποιοσδήποτε μπορεί να τον πάρει και να τον κάνει κτήμα του, προβάλλοντας όλο τον πλούτο που κρύβει μέσα του. Ένα καλό που έχουν αυτές οι ταινίες, είναι ότι έχουν την δύναμη να μας υπενθυμίζουν την αθωότητα εκείνων των χρόνων. Μας γυρνούν σε μια πλευρά της ζωής, όπου τα συναισθήματα φουσκώνουν και φωλιάζουν μέσα μας, κάνοντάς μας να μην μπορούμε να τα διαχειριστούμε έτσι όπως πρέπει, μα συγχρόνως να τα ζούμε και όπου μας βγάλει. Εκείνα τα χρόνια του αυθορμητισμού, της ανεμελιάς, του ιδανικού και των ονείρων. Εκεί όπου ο έρωτας ηχεί σιωπηλά και συνάμα ο πόνος και τα δάκρια παίρνουν μια πρώτη γεύση του τι θα πει να ζεις. Μέσα από αυτές τις ταινίες μαθαίνεις να δαμάζεις τα αισθήματά σου. Μια να τα κρύβεις και από την άλλη να τα αφήνεις ελεύθερα στο φως. Και εκεί είναι που φοβάσαι. Άραγε, το φως θα σε λυτρώσει αθωώνοντάς σε ή θα σε αφήσει ακόμα δέσμιο στο σκοτάδι; Τα μαθητικά τα χρόνια είναι κάποια από τα πιο όμορφα που μπορεί να θυμάσαι. Στιγμές που νόμιζες που αυτό που ήθελες το είχες ήδη βρει. Τι λοιπόν πιο εύκολο για μια νεανική ψυχή να ερωτευτεί τον καθηγητή της. Μια σχέση πνευματική που γρήγορα όμως, μπορεί να φέρει το καρδιοχτύπι. Παιχνίδι ανάμεσα στην ντροπή, στο δέχομαι και στο απορρίπτω. Απαγορευτική για όλους αλλά πολλές φορές αναγκαίο στάδιο διαμόρφωσης της προσωπικότητας του ατόμου. Σε αυτές τις ηλικίες, ψάχνεσαι διαρκώς για την ταυτότητά σου. Επομένως, είναι κάτι σαν λύτρωση να βρεις κάπου να ακουμπήσεις. Πόσες φορές ακόμα και σήμερα αναζητούμε αυτόν τον έρωτα; Τον ανέμελο, γοητευτικό, ρομαντικό και θυελλώδη. Αυτό το άγγιγμα, το κοίταγμα, την ερμηνεία κάθε λέξης ή σιωπής. Αυτή την μαγεία της ευτυχίας. Για αυτό λοιπόν, οι ταινίες αυτές στο άκουσμά τους ηχούν ακόμα έντονα. Επειδή μιλούν στην ψυχή μας. Μας δίνουν μια οπτική γωνία της ζωής που πολλοί δεν την γνωρίζουν -και θέλουν να την μάθουν μέσα από αυτό- αλλά και για αυτούς που η τύχη ήρθε να τους υπενθυμίσει την φράση πως «Όλα γίνονται για κάποιο λόγο».

«Η μνήμη ποτέ δεν ξεχνά τα ανεξίτηλα σημάδια της ζωής. Μπράβο σε αυτούς που έρχονται και τα υπενθυμίζουν για να πάρουμε ξανά την γεύση τους»

Αφιερωμένο σε αυτούς που συμμετέχουν στην θεατρική παράσταση ‘’Χτυποκάρδια στο Θρανίο’’. Καλή σας αρχή!!

ΤΕΛΟΣ

Νικόλ Παπαδοπούλου, Φοιτήτρια Φιλοσοφικής, Γαλλικής Φιλολογίας