Έχω έναν φίλο…
Έχω έναν φίλο που του περνούσα αδιάφορη όταν πρωτογνωριστήκαμε.
Και όταν ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας, τα πήγαμε λίγο καλύτερα, πιστεύω. Ίσως και όχι.
Είναι, ας πούμε, από άλλο κόσμο… Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μας χωρίζει, ξέρω όμως πως υπάρχει. Μάλλον. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να τον περιγράψω και να πω πόσο όμορφος είναι, όμως δεν θα το κάνω. Ούτως η άλλως, δεν χρειάζεται, το ξέρει ήδη.
Έχω έναν όμορφο φίλο, που με κοιτάει σαν να είμαι τέχνη. Ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα. Ίσως να με κοίταξε λίγο πιο πολύ, να με άγγιξε λίγο πιο συχνά και να μου χαμογέλασε λίγο πιο ζεστά απ’ ότι θα έπρεπε. Γιατί με κάθε ματιά, κάθε άγγιγμα και κάθε χαμόγελο του, μου το έκανε όλο και πιο δύσκολο να μην νιώσω κάτι γι’ αυτόν. Κρίμα.
Έχω έναν φίλο που μου ζήτησε να του αφιερώσω τις λέξεις μου…
Έχω ένα φίλο που για μια στιγμή μονάχα, άφησα τον εαυτό μου να πιστέψει πως είναι κάτι παραπάνω… Ίσως. Αλλά μάλλον όχι. Κρίμα.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως το κείμενο αυτό είναι γεμάτο υπερβολές. Πως τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη στ’ αλήθεια… Δεν με πειράζει. Έχω συνηθίσει να ακούω πως είναι η καρδιά του συγγραφέα και όχι η ζωή του, που λέει «γράψε».
Και το ξέρω πως αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο έγραψα ποτέ μου. Και είναι σίγουρα διαφορετικό από τα υπόλοιπα κείμενά μου, και μάλλον δεν περίμενες κάτι τέτοιο όταν μου ζήτησες να σου αφιερώσω τα λόγια μου. Και πιθανόν να μην είναι αυτό που σου αξίζει.
Συγγνώμη για όλα, αγάπη μου. Κι ας μην γίνεις ποτέ η αγάπη μου… Επίτρεψε μου να χαθώ στις ψευδαισθήσεις μου…
Υ.Γ. Δεν θα πω σε ποιον αφιερώνω τα τρελά αυτά λόγια. Ο άμεσα ενδιαφερόμενος, αν το έχει διαβάσει, θέλω να ελπίζω πως το έχει καταλάβει ήδη.
Το όνομά μου είναι Αγγελική. Τζολοπούλου Αγγελική. Μένω στην Θεσσαλονίκη και είμαι 16 χρονών! Αθεράπευτα ερωτευμένη με το θέατρο, τον χορό και την μουσική, σχεδόν μονίμως χαμένη στις σκέψεις μου ή στις σελίδες ενός βιβλίου, προσπαθώ να ζήσω τα όνειρα μου! Τα υπόλοιπα; Υπομονή, και θα τα μάθετε μέσα από τα άρθρα μου!
