Που είναι η ευτυχία που μου υποσχέθηκες;

Μη μου μιλάς. Άσε με ήσυχο. Δεν θέλω να ξανακούσω λέξη σου. Με κουράζει ακόμα και η φωνή σου. .Δεν θέλω άλλες δικαιολογίες και εξηγήσεις. Έκανες πολλά τις ευκαιρίες σου τις είχες. Τώρα τι θέλεις; Να μου πασάρεις άλλη μια σελίδα απ’ τον υποτιθέμενο σου παράδεισο; Αυτόν που μου διαφήμιζαν τα μάτια σου;

Που είναι η ευτυχία που μου υπόσχονταν τα λόγια σου; Όχι! Μη με παίρνεις τηλέφωνο μη μου στέλνεις μηνύματα στο κινητό. Κάποτε χτυπούσε το κινητό και έτρεχα να σε προλάβω να σου μιλήσω. Λαχταρούσα ένα σου μήνυμα. Όχι πλέον.Δεν πιάνει.

Κράτησε την γκρίνια σου τις ζήλιες σου,τ όμορφο σου χαμόγελο,την ακάλυπτη σου αγάπη, καθετί δικό σου τοξικό και χάρισε τα όπου θέλεις. Κράτησε και ότι σου χάρισα για να θυμάσαι ότι ο παράδεισος δεν φαίνεται από τα μάτια ή ένα όμορφο χαμόγελό, πολύ περισσότερο από τα κούφια λόγια που έχεις την συνήθεια να κάνεις σημαία σου, αλλά από τις πράξεις. Αντίο.

Ντούρος Δημητρης