Και σαν έμαθα ν’ αγαπώ βρήκα την αληθινή αγάπη
Όταν έμαθα ν’ αγαπώ βρήκα την αληθινή αγάπη..
Και ξέρεις γιατί έμαθα ν’ αγαπώ;
Έμαθα ν’ αγαπώ γιατί έκανα λάθος επιλογές στο βωμό του φόβου της μοναξιάς..
Στο βωμό του εγωισμού, να βλέπω τους άλλους όπως ήθελα και έλπιζα να είναι και όχι όπως ήταν πραγματικά..
Έμαθα ν’ αγαπώ γιατί έκανα λάθη μεγάλα και πολλά..
Ήθελα ν’ αγαπηθώ πριν αγαπήσω, αφού πρώτα έπειθα τον εαυτό μου ότι έχω ήδη αγαπήσει..
Ήθελα να ‘μαι το κέντρο του κόσμου για κάποιον άλλον και πόναγα που δεν ήμουν..
Γιατί περίμενα από έναν άνθρωπο, ουσιαστικά, να αποκαταστήσει τα κενά και τις ανασφάλειες μου που από παιδί κουβαλούσα..
Λες και μου το χρώσταγε κανείς αυτό..
Δεν τόλμαγα να μου ψιθυρίσω, έστω, πως αυτό ήταν δική μου δουλειά, δικό μου χρέος απέναντι στον εαυτό μου..
Έκανα λάθος τραγικό γιατί κάθε που αγάπαγα – ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον – πίστευα πως εγώ ήμουν πάντα εντάξει..
Πως για την όποια άσχημη έκβαση έφταιγε πάντα ο άλλος..
Και πόναγα γι αυτό, έκλαιγα γι αυτό.. Κατηγορούσα τη μοίρα μου που ήταν άδικη μαζί μου.. Κατηγορούσα τον άλλον που δεν είχε προσπαθήσει να “δει” μέσα μου και δε με εκτίμησε όπως έπρεπε, που δε με έστεψε στο θρόνο του βασίλισσα..
Έμαθα ν’ αγαπώ όμως όταν αφού τα βίωσα όλα αυτά ( μαθήματα ζωής ), έπαψα πια να τα περιμένω..
Όταν κατάλαβα πως ο θεός και σωτήρας του εαυτού μου πρέπει να ‘μαι εγώ και πως κανένας άλλος δεν μπορεί και δεν οφείλει να το κάνει αυτό..
Έμαθα ν’ αγαπώ γιατί, παρά τα ολέθρια γκρεμοτσακίσματα από τους έβδομους ουρανούς που αυτοεξοριζόμουνα, δεν έπαψα να πιστεύω στην αγάπη..
Έμαθα να αγαπώ όταν αποφάσισα να δώσω χωρίς να περιμένω να πάρω..
Όταν σύνθλιψα τον εγωϊσμό μου κι άρχισα να βγάζω ατόφιες τις αλήθειες μου..
Ξέρεις..
Οι αλήθειες τρομάζουν και ό,τι είναι τελικά δειλό ή ακατάλληλο για σένα, λακίζει εγκαίρως..
Κι αφήνει χώρο και χρόνο για κείνο που θα τις λατρέψει, για κείνο που θα δει σ’ αυτές τον εαυτό του, τις προσδοκίες του..
Κι ίσως την αδερφή ψυχή του..
Έμαθα ν’ αγαπώ όταν κουράστηκα να περιμένω..
Όταν άρχισα να ψάχνω μέσα μου τον σαμποτέρ της ευτυχίας μου..
Όταν συνειδητοποίησα πως αγάπη και ευτυχία δεν είναι έννοιες ταυτόσημες..
Όταν κατάλαβα πως πρέπει να ξυπνήσω από το εκατόχρονο κώμα που με δίκασαν τα παραμύθια, δίχως να περιμένω το φιλί από το βασιλόπουλο..
Κι έπειτα να αναστήσω και τα χαλάσματα γύρω μου..
Και σαν έμαθα ν’ αγαπώ βρήκα την αληθινή αγάπη..
Κι έγινα μέσα απ’ αυτήν άνθρωπος καλύτερος..
Και γνώρισα κι αγάπησα μέσα απ’ αυτήν περισσότερο και μένα..
Και τίποτα πια δε θα ‘ναι ποτέ ξανά το ίδιο..
Γιατί τώρα ξέρω πως αγάπη είναι δυο ψυχές που γίνονται μία..
Κι όχι σάρκες που ενώνονται κι ύστερα μισιούνται..
Αυτό που πραγματικά αγάπησες δε γίνεται να το μισήσεις παρά μόνο, έστω κι αν το αποχωριστείς, να το κουβαλάς πάντα σαν ένα μικρό θαύμα σφηνωμένο στην καρδιά σου..
Αγάπη είναι αλήθειες που προσφέρονται γενναιόδωρα γιατί μόνο αυτές της αξίζουν..
Μόνο με αυτές χτίζονται γέφυρες ακλόνητες στο χρόνο..
Αγάπη είναι να μισείς εσύ τη βροχή μα να με παρακαλάς να πάμε βόλτα γιατί ξέρεις πως εγώ την αγαπώ..
Γιατί ξέρεις πως έτσι θ’ αποσπάσεις ένα μου ακόμα χαμόγελο,
μια ακόμα λάμψη στα μάτια μου..
Αγάπη είναι..
να μου κρατάς το χέρι σφιχτά,
μα εγώ να νοιώθω ελεύθερη!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
