Η τελευταία σου φωτογραφία

Δεν έμεινε τίποτα από σένα πια στο σπίτι μου.

Δεν έχω τα ρούχα σου, δεν έχω την κολόνια σου, δεν έχω τα κλειδιά του σπιτιού σου, δεν έχω τα μηνύματα στο κινητό μου, δεν έχω καν τον αριθμό σου.

 Το μόνο που έχω είναι όλα αυτά τα ‘’δεν έχω’’, που ξεγελούν την απουσία σου, αλλά η παρουσία σου είναι τόσο δυνατή.

Η απώλεια σου η πιο δυνατή σου παρουσία στη ζωή μου.

Ψέματα σου λέω, έχω κρατήσει κάτω από το μαξιλάρι μου μια σου φωτογραφία, ναι ξέρεις εκείνη που χαμογελάς, που μου χαμογελάς, που μου χαμογελούσες…

Πώς αλλάζει ο χρόνος των ρημάτων, οι προσωπικές αντωνυμίες.

Σε αυτές τις αλλαγές, παγώσαμε αισθήματα, γίναμε δυο ξένοι.

Σαν να μην έγινε τίποτα, αλλά έγιναν τόσα πολλά…

Δεν πειράζει, η απώλειά σου έβγαλε το παιδί που έκρυβα μέσα μου.

Κι έτσι, καθώς είμαι  ένα παιδί, βάζω τη μουσική που δε συμπαθούσες και σε κοιτώ που με χαμογελάς από το πάτωμα, από τη σκισμένη πια φωτογραφία.

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης