Η μελαγχολία της βροχής
Όχι, δεν την φοβάμαι την βροχή. Ούτε καν την μελαγχολική μορφή της. Γιατί οι σταγόνες που πέφτουνε στο τζάμι, μου θυμίζουν τον τρόπο που τα δάκρυα μου μουσκεύουν το χαρτί όσο γράφω… Μου αρέσει να την βλέπω να χαμηλώνει και να δυναμώνει ξανά, όπως το κλάμα. Όπως η ψυχολογία σου όταν δεν αντέχεις άλλο και ξεσπάς…
Απόψε θα βγω να χορέψω στην βροχή… Θα αφήσω τον άνεμο να παρασύρει την σκόνη που έχει μαζευτεί στην ψυχή μου. Οι σταγόνες της βροχής θα ανακατευτούν με τα δάκρυά μου, και θα ξεβάψουν τα χρώματα του κόσμου γύρω μου. Καλύτερα έτσι… Ελπίζω το νερό να διώξει το παρελθόν μου μακριά, και μαζί του να πάρει τ’ απωθημένα μου και όλα τα σπασμένα μου κομμάτια που δεν πρόλαβαν να ενωθούν…
Απόψε θα ρίξω το φταίξιμο στην βροχή… Για τα λάθη μου, τα πάθη μου, τις ανασφάλειες μου, τις τάσεις αυτοκαταστροφής το φταίξιμο θα το ρίξω όλο στην βροχή, και θα την αφήσω να τα ξεπλύνει! Χωρίς, όμως, να περιμένω το ουράνιο τόξο να φανεί… Αφού δεν εμφανίστηκε ποτέ…
Απόψε όσο χορεύω στην βροχή, ξανά βαπτίζομαι… Κι αν έχω αμαρτίες τις αποτάσσομαι… Θα βγω στην βροχή να ξεπλυθούν…
«Αποτάσση την ρουτίνα; Αποτάσσομαι.
Αποτάσση κάθε σχέση με τον κόσμο; Αποτάσσομαι.
Αποτάσση κάθε άμυνα; Αποτάσσομαι.
Απετάξω κάθε ίχνος ευτυχίας; Απεταξάμην»
Απόψε, με την ευλογία την βροχής… Καταραμένη καλλιτέχνης βαπτίζομαι…
Αγγελική Τζολοπούλου
Το όνομά μου είναι Αγγελική. Τζολοπούλου Αγγελική. Μένω στην Θεσσαλονίκη και είμαι 16 χρονών! Αθεράπευτα ερωτευμένη με το θέατρο, τον χορό και την μουσική, σχεδόν μονίμως χαμένη στις σκέψεις μου ή στις σελίδες ενός βιβλίου, προσπαθώ να ζήσω τα όνειρα μου! Τα υπόλοιπα; Υπομονή, και θα τα μάθετε μέσα από τα άρθρα μου!
